ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 8:08 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡΟΣ

Σύντομη Βιογραφία του Ναβουχοδονόσορος

Ο Ναβουχοδονόσορ B΄ (605-562 π.Χ.), ο επονομαζόμενος και Μέγας, ήταν Βαβυλώνιος βασιλιάς, γιος και διάδοχος του Ναβοπολάσαρ (625-605 π.Χ.), ιδρυτής της νεοβαβυλωνιακής αυτοκρατορίας. Αφού απώθησε τους Αιγυπτίους από την Παλαιστίνη, υπέταξε τη Φοινίκη, τη Συρία και το βασίλειο του Ιούδα, πολιόρκησε δυο φορές την Ιερουσαλήμ, το 597 και το 586 π.Χ. και τη δεύτερη φορά την κατάστρεψε, καίγοντας τον ναό του Σολομώντα και εξορίζοντας στη Βαβυλωνία μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Συγκεκριμένα το 605 π.Χ., ο Φαραώ Νεχαώ (Νεχώ) νικιέται από τον Ναβουχοδονόσορ B΄ στην μάχη της Χαρχαμείς και δεν ξαναβγαίνει από την Αίγυπτο, αναγνωρίζοντας ότι η Βαβυλώνα είναι πλέον ο κυρίαρχος της περιοχής. Την ίδια κιόλας χρονιά εκείνη, ο Ναβουχοδονόσορ κάνει μια πρώτη επίθεση στο βασίλειο του Ιούδα, και κάνει τον βασιλιά Ιωακείμ της Ιερουσαλήμ υποτελή του. Λεηλατεί μέρος των θησαυρών της Ιερουσαλήμ, και ως νέο-ενθρονισμένος βασιλιάς, κάνει μια πρώτη μετοικεσία της «ελίτ» της Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα, για να τους έχει ως συμβούλους του. Είναι μια μικρή πρώτη μετοικεσία Ιουδαίων, στην οποία μάλιστα συμμετέχει και ο γνωστός (νεαρός τότε), προφήτης Δανιήλ.

Ο Δανιήλ από έφηβος είχε το χάρισμα της προφητείας, δοσμένο από το Θεό, και εξήγησε όνειρα του βασιλιά Ναβουχοδονόσορος. Αλλά ας παρακολουθήσουμε το όνειρο του αγάλματος του τελευταίου, όπως αυτό περιγράφεται στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου του προφήτη Δανιήλ:

ΔΑΝΙΗΛ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β

1 ΕΝ τῷ ἔτει τῷ δευτέρῳ τῆς βασιλείας Ναβουχοδονόσορ ἐνυπνιάσθη Ναβουχοδονόσορ ἐνύπνιον, καὶ ἐξέστη τὸ πνεῦμα αὐτοῦ, καὶ ὁ ὕπνος αὐτοῦ ἐγένετο ἀπ' αὐτοῦ. 2 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς καλέσαι τοὺς ἐπαοιδοὺς καὶ τοὺς μάγους καὶ τοὺς φαρμακοὺς καὶ τοὺς Χαλδαίους τοῦ ἀναγγεῖλαι τῷ βασιλεῖ τὰ ἐνύπνια αὐτοῦ, καὶ ἦλθαν καὶ ἔστησαν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. 3 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ βασιλεύς· ἠνυπνιάσθην, καὶ ἐξέστη τὸ πνεῦμά μου τοῦ γνῶναι τὸ ἐνύπνιον. 4 καὶ ἐλάλησαν οἰ Χαλδαῖοι τῷ βασιλεῖ συριστί· βασιλεῦ, εἰς τοὺς αἰῶνας ζῆθι· σὺ εἰπὸν τὸ ἐνύπνιον τοῖς παισί σου, καὶ τὴν σύγκρισιν ἀναγγελοῦμεν. 5 ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς τοῖς Χαλδαίοις· ὁ λόγος ἀπ' ἐμοῦ ἀπέστη· ἐὰν μὴ γνωρίσητέ μοι τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ, εἰς ἀπώλειαν ἔσεσθε, καὶ οἱ οἶκοι ὑμῶν διαρπαγήσονται· 6 ἐὰν δὲ τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ γνωρίσητέ μοι, δόματα καὶ δωρεὰς καὶ τιμὴν πολλὴν λήψεσθε παρ' ἐμοῦ· πλὴν τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ ἀπαγγείλατέ μοι. 7 ἀπεκρίθησαν δεύτερον καὶ εἶπαν· ὁ βασιλεὺς εἰπάτω τὸ ἐνύπνιον τοῖς παισὶν αὐτοῦ, καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ ἀναγγελοῦμεν. 8 καὶ ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπεν· ἐπ' ἀληθείας οἶδα ἐγὼ ὅτι καιρὸν ὑμεῖς ἐξαγοράζετε, καθότι εἴδετε ὅτι ἀπέστη ἀπ' ἐμοῦ τὸ ρῆμα. 9 ἐὰν οὖν τὸ ἐνύπνιον μὴ ἀναγγείλητέ μοι, οἶδα ὅτι ρῆμα ψευδὲς καὶ διεφθαρμένον συνέθεσθε εἰπεῖν ἐνώπιόν μου, ἕως οὗ ὁ καιρὸς παρέλθῃ· τὸ ἐνύπνιόν μου εἴπατέ μοι, καὶ γνώσομαι ὅτι τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ ἀναγγελεῖτέ μοι.
10 ἀπεκρίθησαν οἱ Χαλδαῖοι ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ λέγουσιν· οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς ξηρᾶς, ὅστις τὸ ρῆμα τοῦ βασιλέως δυνήσεται γνωρίσαι, καθότι πᾶς βασιλεὺς μέγας καὶ ἄρχων ρῆμα τοιοῦτον οὐκ ἐπερωτᾷ ἐπαοιδόν, μάγον καὶ Χαλδαῖον· 11 ὅτι ὁ λόγος, ὃν ὁ βασιλεὺς ἐπερωτᾷ, βαρύς, καὶ ἕτερος οὐκ ἔστιν, ὃς ἀναγγελεῖ αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, ἀλλ' οἱ θεοί, ὧν οὐκ ἔστιν ἡ κατοικία μετὰ πάσης σαρκός. 12 τότε ὁ βασιλεὺς ἐν θυμῷ καὶ ὀργῇ εἶπεν ἀπολέσαι πάντας τοὺς σοφοὺς Βαβυλῶνος· 13 καὶ τὸ δόγμα ἐξῆλθε, καὶ οἱ σοφοὶ ἀπεκτέννοντο, καὶ ἐζήτησαν Δανιὴλ καὶ τοὺς φίλους αὐτοῦ ἀνελεῖν. 14 τότε Δανιὴλ ἀπεκρίθη βουλὴν καὶ γνώμην τῷ Ἀριὼχ τῷ ἀρχιμαγείρῳ τοῦ βασιλέως, ὃς ἐξῆλθεν ἀναιρεῖν τοὺς σοφοὺς Βαβυλῶνος· 15 ἄρχων τοῦ βασιλέως, περὶ τίνος ἐξῆλθεν ἡ γνώμη ἡ ἀναιδὴς ἐκ προσώπου τοῦ βασιλέως; ἐγνώρισε δὲ ὁ Ἀριὼχ τὸ ρῆμα τῷ Δανιήλ. 16 καὶ Δανιὴλ εἰσῆλθε καὶ ἠξίωσε τὸν βασιλέα, ὅπως χρόνον δῷ αὐτῷ, καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ ἀναγγείλῃ τῷ βασιλεῖ. 17 καὶ εἰσῆλθε Δανιὴλ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ τῷ Ἀνανίᾳ καὶ τῷ Μισαὴλ καὶ τῷ Ἀζαρίᾳ τοῖς φίλοις αὐτοῦ τὸ ρῆμα ἐγνώρισε· 18 καὶ οἰκτιρμοὺς ἐζήτουν παρὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ ὑπὲρ τοῦ μυστηρίου τούτου, ὅπως ἂν μὴ ἀπόλωνται Δανιὴλ καὶ οἱ φίλοι αὐτοῦ μετὰ τῶν ἐπιλοίπων σοφῶν Βαβυλῶνος. 19 τότε τῷ Δανιὴλ ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς τὸ μυστήριον ἀπεκαλύφθη· καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ Δανιὴλ
20 καὶ εἶπεν· εἴη τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος, ὅτι ἡ σοφία καὶ ἡ σύνεσις αὐτοῦ ἐστι· 21 καὶ αὐτὸς ἀλλοιοῖ καιροὺς καὶ χρόνους, καθιστᾷ βασιλεῖς καὶ μεθιστᾷ, διδοὺς σοφίαν τοῖς σοφοῖς καὶ φρόνησιν τοῖς εἰδόσι σύνεσιν· 22 αὐτὸς ἀποκαλύπτει βαθέα καὶ ἀπόκρυφα, γινώσκων τὰ ἐν τῷ σκότει, καὶ τὸ φῶς μετ' αὐτοῦ ἐστι· 23 σοί, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων μου, ἐξομολογοῦμαι καὶ αἰνῶ, ὅτι σοφίαν καὶ δύναμιν δέδωκάς μοι καὶ νῦν ἐγνώρισάς μοι ἃ ἠξιώσαμεν παρὰ σοῦ καὶ τὸ ὅραμα τοῦ βασιλέως ἐγνώρισάς μοι. 24 καὶ ἦλθε Δανιὴλ πρὸς Ἀριώχ, ὃν κατέστησεν ὁ βασιλεὺς ἀπολέσαι τοὺς σοφοὺς Βαβυλῶνος, καὶ εἶπεν αὐτῷ· τοὺς σοφοὺς Βαβυλῶνος μὴ ἀπολέσῃς, εἰσάγαγε δέ με ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, καὶ τὴν σύγκρισιν τῷ βασιλεῖ ἀναγγελῶ. 25 τότε Ἀριὼχ ἐν σπουδῇ εἰσήγαγε τὸν Δανιὴλ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπεν αὐτῷ· εὕρηκα ἄνδρα ἐκ τῶν υἱῶν τῆς αἰχμαλωσίας τῆς Ἰουδαίας, ὅστις τὸ σύγκριμα τῷ βασιλεῖ ἀναγγελεῖ. 26 καὶ ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε τῷ Δανιήλ, οὗ τὸ ὄνομα Βαλτάσαρ· εἰ δύνασαί μοι ἀναγγεῖλαι τὸ ἐνύπνιον, ὃ εἶδον, καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ; 27 καὶ ἀπεκρίθη Δανιὴλ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπε· τὸ μυστήριον, ὃ ὁ βασιλεὺς ἐπερωτᾷ, οὐκ ἔστι σοφῶν, μάγων, ἐπαοιδῶν, γαζαρηνῶν ἀναγγεῖλαι τῷ βαασιλεῖ, 28 ἀλλ' ἤ ἐστι Θεὸς ἐν οὐρανῷ ἀποκαλύπτων μυστήρια καὶ ἐγνώρισε τῷ βασιλεῖ Ναβουχοδονόσορ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν. τὸ ἐνύπνιόν σου καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς σου ἐπὶ τῆς κοίτης σου, τοῦτό ἐστι. 29 σύ, βασιλεῦ, οἱ διαλογισμοί σου ἐπὶ τῆς κοίτης σου ἀνέβησαν τί δεῖ γενέσθαι μετὰ ταῦτα, καὶ ὁ ἀποκαλύπτων μυστήρια ἐγνώρισέ σοι ἃ δεῖ γενέσθαι.
30 καὶ ἐμοὶ δὲ οὐκ ἐν σοφίᾳ τῇ οὔσῃ ἐν ἐμοὶ παρὰ πάντας τοὺς ζῶντας τὸ μυστήριον τοῦτο ἀπεκαλύφθη, ἀλλ' ἕνεκεν τοῦ τὴν σύγκρισιν τῷ βασιλεῖ γνωρίσαι, ἵνα τοὺς διαλογισμοὺς τῆς καρδίας σου γνῷς. 31 σύ, βασιλεῦ, ἐθεώρεις, καὶ ἰδοὺ εἰκὼν μία, μεγάλη ἡ εἰκὼν ἐκείνη, καὶ ἡ πρόσοψις αὐτῆς ὑπερφερής, ἑστῶσα πρὸ προσώπου σου, καὶ ἡ ὅρασις αὐτῆς φοβερά· 32 εἰκών, ἧς ἡ κεφαλὴ χρυσίου χρηστοῦ, αἱ χεῖρες καὶ τὸ στῆθος καὶ οἱ βραχίονες αὐτῆς ἀργυροῖ, ἡ κοιλία καὶ οἱ μηροὶ χαλκοῖ, 33 αἱ κνῆμαι σιδηραῖ, οἱ πόδες μέρος τι σιδηροῦν καὶ μέρος τι ὀστράκινον. 34 ἐθεώρεις ἕως οὗ ἐτμήθη λίθος ἐξ ὄρους ἄνευ χειρῶν καὶ ἐπάταξε τὴν εἰκόνα ἐπὶ τοὺς πόδας τοὺς σιδηροῦς καὶ ὀστρακίνους καὶ ἐλέπτυνεν αὐτοὺς εἰς τέλος. 35 τότε ἐλεπτύνθησαν εἰς ἅπαξ τὸ ὄστρακον, ὁ σίδηρος, ὁ χαλκός, ὁ ἄργυρος, ὁ χρυσός, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ κονιορτὸς ἀπὸ ἅλωνος θερινῆς· καὶ ἐξῇρεν αὐτὰ τὸ πλῆθος τοῦ πνεύματος, καὶ τόπος οὐχ εὑρέθη αὐτοῖς· καὶ ὁ λίθος ὁ πατάξας τὴν εἰκόνα ἐγενήθη ὄρος μέγα καὶ ἐπλήρωσε πᾶσαν τὴν γῆν. 36 τοῦτό ἐστι τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν σύγκρισιν αὐτοῦ ἐροῦμεν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. 37 σύ, βασιλεῦ, βασιλεὺς βασιλέων, ᾧ ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν ἰσχυρὰν καὶ κραταιὰν καὶ ἔντιμον ἔδωκεν, 38 ἐν παντὶ τόπῳ, ὅπου κατοικοῦσιν οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων, θηρία τε ἁγροῦ καὶ πετεινὰ οὐρανοῦ καὶ ἰχθύας τῆς θαλάσσης ἔδωκεν ἐν τῇ χειρί σου καὶ κατέστησέ σε κύριον πάντων, σὺ εἶ ἡ κεφαλὴ ἡ χρυσῆ. 39 καὶ ὀπίσω σου ἀναστήσεται βασιλεία ἑτέρα ἥττων σου καὶ βασιλεία τρίτη, ἥτις ἐστὶν ὁ χαλκός, ἣ κυριεύσει πάσης τῆς γῆς.
40 καὶ βασιλεία τετάρτη, ἥτις ἔσται ἰσχυρὰ ὡς σίδηρος· ὃν τρόπον ὁ σίδηρος λεπτύνει καὶ δαμάζει πάντα, οὕτως πάντα λεπτυνεῖ καὶ δαμάσει. 41 καὶ ὅτι εἶδες τοὺς πόδας καὶ τοὺς δακτύλους μέρος μέν τι ὀστράκινον μέρος δέ τι σιδηροῦν, βασιλεία διῃρημένη ἔσται, καὶ ἀπὸ τῆς ρίζης τῆς σιδηρᾶς ἔσται ἐν αὐτῇ, ὃν τρόπον εἶδες τὸν σίδηρον ἀναμεμειγμένον τῷ ὀστράκῳ· 42 καὶ οἱ δάκτυλοι τῶν ποδῶν μέρος μέν τι σιδηροῦν μέρος δέ τι ὀστράκινον, μέρος τι τῆς βασιλείας ἔσται ἰσχυρὸν καὶ ἀπ' αὐτῆς ἔσται συντριβόμενον. 43 ὅτι εἶδες τὸν σίδηρον ἀναμεμειγμένον τῷ ὀστράκῳ, συμμειγεῖς ἔσονται ἐν σπέρματι ἀνθρώπων καὶ οὐκ ἔσονται προσκολλώμενοι οὗτος μετὰ τούτου, καθὼς ὁ σίδηρος οὐκ ἀναμείγνυται μετὰ τοῦ ὀστράκου. 44 καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασιλέων ἐκείνων ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ λαῷ ἑτέρῳ οὐχ ὑπολειφθήσεται· λεπτυνεῖ καὶ λικμήσει πάσας τὰς βασιλείας, καὶ αὐτὴ ἀναστήσεται εἰς τοὺς αἰῶνας. 45 ὃν τρόπον εἶδες ὅτι ἀπὸ ὄρους ἐτμήθη λίθος ἄνευ χειρῶν καὶ ἐλέπτυνε τὸ ὄστρακον, τὸν σίδηρον, τὸν χαλκόν, τὸν ἄργυρον, τὸν χρυσόν, ὁ Θεὸς ὁ μέγας ἐγνώρισε τῷ βασιλεῖ ἃ δεῖ γενέσθαι μετὰ ταῦτα, καὶ ἀληθινὸν τὸ ἐνύπνιον, καὶ πιστὴ ἡ σύγκρισις αὐτοῦ. 46 τότε ὁ βασιλεὺς Ναβουχοδονόσορ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον καὶ τῷ Δανιὴλ προσεκύνησε καὶ μαναὰ καὶ εὐωδίας εἶπε σπεῖσαι αὐτῷ. 47 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς εἶπε τῷ Δανιήλ· ἐπ' ἀληθείας ὁ Θεὸς ὑμῶν αὐτός ἐστι Θεὸς θεῶν καὶ κύριος τῶν βασιλέων καὶ ἀποκαλύπτων μυστήρια, ὅτι ἠδυνήθης ἀποκαλύψαι τὸ μυστήριον τοῦτο. 48 καὶ ἐμεγάλυνεν ὁ βασιλεὺς τὸν Δανιὴλ καὶ δόματα μεγάλα καὶ πολλὰ ἔδωκεν αὐτῷ καὶ κατέστησεν αὐτὸν ἐπὶ πάσης χώρας Βαβυλῶνος καὶ ἄρχοντα σατραπῶν ἐπὶ πάντας τοὺς σοφοὺς Βαβυλῶνος. 49 καὶ Δανιὴλ ᾐτήσατο παρὰ τοῦ βασιλέως, καὶ κατέστησεν ἐπὶ τὰ ἔργα τῆς χώρας Βαβυλῶνος τὸν Σεδράχ, Μισὰχ καὶ Ἀβδεναγώ· καὶ Δανιὴλ ἦν ἐν τῇ αὐλῇ τοῦ βασιλέως.

Απεικονίζοντας λοιπόν κατωτέρω, το όνειρο του Ναβουχοδονόσορα, με την εξήγηση του Δανιήλ και συσχετίζοντας το με τα ιστορικά δεδομένα, εύκολα συμπεραίνουμε ότι:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ 10635710

α. Η χρυσή κεφαλή του αγάλματος συμβολίζει το Βαβυλωνιακό βασίλειο,
β. Οι αργυροί βραχίονες, χείρες και στήθος του αγάλματος συμβολίζουν το Μηδο-Περσικό βασίλειο, Εδώ μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι τα δύο χέρια του αγάλματος, τα οποία ενώνονται σε ένα σώμα, συμβολίζουν τα δύο έθνη (Μήδους και Πέρσες) πού συνθέσανε το Μηδο-Περσικό βασίλειο.
γ. Οι χάλκινοι μηροί και κοιλία του αγάλματος συμβολίζουν το Ελληνιστικό βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επίσης εδώ μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι δύο μηροί που ακολουθούν την ενιαία κοιλία, συμβολίζουν τα δύο βασίλεια (Σελευκιδών και Πτολεμαίων)
εκ των τεσσάρων, που προέκυψαν μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τα οποία επηρέασαν την ιστορία του λαού του Θεού (Ισραήλ).
δ. Οι σιδηρές κνήμες του αγάλματος συμβολίζουν το Ρωμαϊκό βασίλειο και την πράγματι «σιδηρά» εξουσία που ανέπτυξε και άσκησε αυτό.
ε. Τα πόδια με τα δάχτυλα του αγάλματος, τα οποία ήταν αναμεμιγμένα από σίδερο και όστρακο συμβολίζουν τους χρόνους της κρίσης και παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατά τους οποίους εισβάλουν σ’ αυτή πλήθος βάρβαρων εθνών. Αποτέλεσμα τούτου ήταν η μη συνεκτική ένωση των ανθρώπων της αυτοκρατορίας, λόγω της διαφορετικότητάς των και της ελλείψεως ενιαίας κεντρικής ιδεολογικής συνεκτικής δύναμης. Αυτό που τελικά κρατούσε σε συνοχή την αυτοκρατορία που ταλανίζονταν από πλήθος εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, ήταν η «σιδηρά» δύναμη και οργάνωση της κεντρικής διοίκησης της αυτοκρατορίας, εκφραζόμενη πλειστάκις δια της στρατιωτικής ισχύος της.
στ. O λίθος που ετμήθη άνευ χειρός εξ’ όρους και πάταξε την εικόνα του αγάλματος, επί τους πόδας τους σιδηρούς και οστράκινους, συνεπεία του οποίου στη συνέχεια εγενήθη όρος μέγα και επλήρωσε πάσα την γη, συμβολίζει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και την μετά Τούτου εγκαθιδρυθείσα εν δυνάμει χριστιανική βασιλεία, η οποία προορίζεται να γίνει παγκόσμια.

Παρακάτω μπορούμε να παρακολουθήσουμε την ιστορική τεκμηρίωση των ανωτέρω (δ), (ε) και (στ) συμπερασμάτων:

Η κρίση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. εκτεινόταν από τη Βρετανία ως τη Σαχάρα. Ανάμεσα στα ευαίσθητα σύνορα που εκτείνονταν κατά μήκος του Ρήνου, του Δούναβη και του Ευφράτη, υπήρχε μέχρι και την περίοδο του Μάρκου Αυρηλίου, ένα ομοιογενές κράτος που είχε γνωρίσει μία μακρά περίοδο ειρήνης. Ο Αύγουστος αντικατέστησε το σύστημα διοίκησης της res publica με μία ιδιότυπη μοναρχία, έθεσε τις βάσεις της pax romana, ολοκλήρωσε την αναδιάρθρωση της διοίκησης, χωρίζοντας την επικράτεια σε περίπου 30-40 επαρχίες. Η αυτοκρατορία είχε μία καθυστερημένη κοινωνική οργάνωση, αλλά, όπως παρατηρεί ο Gibbon, ουδέποτε πριν δεν έζησε η ανθρωπότητα με περισσότερη ευημερία απ’ ότι το 2ο αιώνα μ.Χ.
Γεγονός είναι ότι οι αυτοκράτορες προσέφεραν γενική και μακροχρόνια ειρήνη σε έκταση και διάρκεια. Με την ανάρρηση του Μάρκου Αυρηλίου στο θρόνο (161) εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα, που αργότερα οδήγησαν στην ολοκληρωτική και μόνιμη διασάλευση της pax romana. Οι δαπανηρές επιχειρήσεις εναντίον των Πάρθων και οι εκστρατείες εναντίον των τευτονικών φύλων που επιχειρούσαν επιδρομές τερμάτισαν την οικονομική ευημερία των μεσαίων τάξεων και υποβάθμισαν την ποιότητα του επιπέδου ζωής.
Οι εμφύλιοι πόλεμοι που ξεκίνησαν με τη δολοφονία του αυτοκράτορα διήρκεσαν 4 χρόνια. Από τους 5 αντίπαλους νικητής αναδείχθηκε ο Σεπτίμιος Σεβήρος.
Μετά τον Τραϊανό, που ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας από ρωμαϊκή οικογένεια εκτός της Ιταλίας και συγκεκριμένα από Ρωμαίους αποίκους της Ισπανίας, λίγοι ήταν οι αυτοκράτορες από την Ιταλία, η οποία έχασε την οικονομική και πολιτική σημασία που είχε παλιότερα. Πρώτος από τους μη Ευρωπαίους αυτοκράτορες ήταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος, καταγόμενος από τη Βόρεια Αφρική, ενώ η σύζυγός του, η Ιουλία Δόμνα, καταγόταν από τη Συρία, η οποία είχε εξελιχθεί σε σπουδαίο κέντρο εξελληνισμού.
Η ανατολική παράδοση εισβάλλει στη Ρώμη και κατά τους ύστερους αυτοκρατορικούς χρόνους σχηματίζεται ένα ιδιότυπο πολιτιστικό αμάλγαμα. Ο Σεπτίμιος Σεβήρος υποστήριζε τις διοικητικές συνήθειες και παραδόσεις των Αντωνίνων, των οποίων παρουσιαζόταν πλαστά ως διάδοχος. Επέβαλε μία μορφή απόλυτης μοναρχίας. Στο εξής, οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας έπρεπε να συνηθίσουν σε μία βίαιη μορφή φορολόγησης σε χρήμα και σε είδος. Το 212 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Καρακάλλας εκδίδει διάταγμα με το οποίο όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας θεωρούνται Ρωμαίοι πολίτες.
Το γιο του Σεπτίμιου Σεβήρου, Καρακάλλα, διαδέχθηκε ο Μακρίνος, που ήταν ιππέας από τη Μαυριτανία της Αφρικής, δείγμα της ολοένα μειούμενης επιρροής της Συγκλήτου. Τον πρώτο μη ανήκοντα στη σύγκλητο αυτοκράτορα αντικατέστησε ο πρώτος καταγόμενος από τη Συρία, ο Ελαγάβαλος, ανιψιός της Ιουλίας Δόμνας, σε ηλικία 14 ετών. Προβλήθηκε ως γιος του Καρακάλλα και μόνη του μέριμνα ήταν η μεταφορά της λατρείας του Ήλιου από την Έμεσα της Συρίας στη Ρώμη.
Το 222 αντικαταστάθηκε από το μικρότερο ξάδερφό του, Σεβήρο Αλέξανδρο, που κηδεμονευόταν από τη μητέρα του, που σκόπευε να τονώσει τις παραδοσιακές αξίες και το γόητρο της Συγκλήτου. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ήταν δυνατό, επειδή οι οικονομικές ανάγκες ήταν μεγάλες, καθώς οι Πάρθοι είχαν πλέον αντικατασταθεί από τους Σασσανίδες Πέρσες, αντίπαλος φοβερός και επικίνδυνος για την ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συμπίπτουν η μετάβαση από τη στρατιωτική μοναρχία στη στρατιωτική αναρχία. Για μισό αιώνα η αυτοκρατορία αναστατωνόταν από πολέμους ανάμεσα σε διεκδικητές του θρόνου , από τους οποίους επωφελούνταν οι Πέρσες και τα γερμανικά φύλα.
Ακολούθησε ο Μαξιμίνος ο Θραξ, ένας άσημος στρατιωτικός του Δούναβη, που εφάρμοσε σκληρές μεθόδους πειθαρχίας και οδηγήθηκε στο θάνατο. Το 238 μ.Χ. πέντε αυτοκράτορες ανταγωνίστηκαν για το θρόνο, από τους οποίου επέζησε μόνο ο Γορδιανός Γ'. Την περίοδο των στρατιωτών αυτοκρατόρων η κατάσταση ήταν ζοφερή. Γύρω στο 260 φάνηκε να επίκειται το τέλος της αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας Ουαλεριανός είχε αιχμαλωτιστεί από τους Πέρσες, οι οποίοι μόλις αντιμετωπίζονταν, όπως και στα βόρεια τα γερμανικά φύλα. Και άλλα φαινόμενα υποτίμησης ρωμαϊκού νομίσματος, άνοδος τιμών, θεομηνίες και συγκρούσεις κοινωνικές.
Η άσχημη πολιτική και οικονομική κατάσταση ενίσχυσε τις αποσχιστικές τάσεις των επαρχιών και άλλα διοικητικά προβλήματα. Η κεντρική Γαλατία επαναστάτησε εναντίον της κεντρικής εξουσίας. Σε άλλες περιοχές, σημειώθηκε εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες, που στράφηκαν, ανάμεσα σε άλλα, και στη ληστεία, μείωση του μεγέθους της καλλιεργούμενης γης. Τα μεγέθη των εξελίξεων αυτών είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν. Πάντως είναι απίθανο να έγινε ομοιόμορφα.
Περισσότερα στοιχεία διαθέτουμε για την κρίση του νομισματικού συστήματος, που έλαβε μορφή ολοκληρωτικής κατάρρευσης, καθώς τα μεγέθη είναι εύκολα μετρήσιμα. Οι αιτίες είναι σύνθετες, η κυριότερη, όμως, είναι η ελλιπής γνώση κανόνων που καθορίζουν τη νομισματική κυκλοφορία ως ρυθμιστικού παράγοντα της οικονομίας. Το ρωμαϊκό κράτος δεν έκανε πάντα πιστή εφαρμογή εγγυήσεων, αφού ήταν επιτρεπτή η νόθευση του νομίσματος και η ανάμιξη ευτελών μετάλλων. Ουσιαστικά υποτιμούσαν την ονομαστική αξία του νομίσματος.
Τον ύστερο 3ο αιώνα, οι δυσχέρειες στην προμήθεια των μετάλλων και η ανάγκη για μεγαλύτερες δαπάνες, οδήγησαν στην κοπή όλο και πιο νοθευμένων νομισμάτων. Μόλις οι πολίτες το αντιλαμβάνονταν η αξία του νομίσματος έπεφτε και οι τιμές των προϊόντων ανέβαιναν. Αποτέλεσμα ήταν ένας φαύλος κύκλος πληθωρισμού και ανατιμήσεων, καθώς νέα υποτιμημένα νομίσματα έρχονταν στην κυκλοφορία. Επιπροσθέτως, σε ορισμένες περιπτώσεις όταν η διοίκηση έβρισκε πολύτιμα μέταλλα και κυκλοφορούσε γνησιότερα νομίσματα δεν κατάφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα, διότι αμέσως μόλις γίνονταν αντιληπτά αποσύρονταν από την κυκλοφορία και αποθησαυρίζονταν. Αυτό συμπλήρωνε το φαύλο κύκλο, διότι τα πολύτιμα μέταλλα δεν επιστρέφονταν ποτέ στην κυβέρνηση. Από την εποχή του Γαλλιηνού, η συνήθης περιεκτικότητα του αργυρού δηναρίου σε ασήμι ήταν 5%, ενώ λίγο αργότερα κυκλοφορούσαν απλώς επάργυρα νομίσματα. Ο συνδυασμός των οικονομικών δυσχερειών (πληθωρισμός, άνοδος τιμών, έλλειψη μετάλλων) είχε ως πρώτο θύμα την ίδια την διοίκηση, διότι με τα υποτιμημένα νομίσματα που συνέλεγε με τη φορολογία δεν ήταν σε θέση να καλύψει τις ολοένα αυξανόμενες δαπάνες του κράτους.
Η λύση που δόθηκε ήταν η απαίτηση να καταβάλλεται ένα ποσό της φορολογίας σε είδος ή με την παροχή συγκεκριμένων υπηρεσιών στο κράτος. Αυτό το σύστημα φορολόγησης επικράτησε ολοκληρωτικά και βασικό χαρακτήρα? και άμεσα επηρεάστηκαν οι δημόσιες ευεργεσίες και οι δωρεές στις πόλεις.
Τα βαρβαρικά φύλα και έθνη - Κρίση και παρακμή
Η πρώτη επαφή με ένα γερμανικό λαό έγινε από τον Μάριο το 107 π.Χ., περίπου, όταν και νίκησε τους Τεύτονες και τους Κίμβρους στη νότιο Γαλλία. Το 58 π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρ κατεδίωξε τους Σουηβούς, που κατείχαν ένα μέρος της Γαλατίας πέρα από το Ρήνο.
Αργότερα, ο αυτοκράτορας Αύγουστος (30 π.Χ.-14 μ.Χ.) προσπάθησε να επεκτείνει τη ρωμαϊκή κυριαρχία στη Γερμανία, σχέδιο που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει, καθώς οι λεγεώνες του εκεί έπεσαν σε ενέδρα γερμανικών φυλών το 9 μ.Χ. στον Τευτοβούργιο Δρυμό και κυριολεκτικά διαλύθηκαν. Αυτό ανάγκασε τους Ρωμαίους να φτιάξουν μία σταθερή συνοριακή γραμμή από οχυρά κατά μήκος του Ρήνου και να μην επιχειρήσουν ποτέ να ξαναεπιτεθούν στην κυρίως Γερμανία. Παρόμοιες συνοριακές γραμμές δημιουργήθηκαν στο Δούναβη και στον Ευφράτη.
Οι περισσότεροι από τους γειτονικούς λαούς της αυτοκρατορίας ήταν γερμανικοί και οι Ρωμαίοι τους αποκαλούσαν "βαρβάρους", λέξη που είχαν πρωτο-χρησιμοποιήσει οι Έλληνες, που αποκαλούσαν έτσι όλους τους μη-Έλληνες, από τους ακατανόητους, για Ρωμαίους, ήχους των γλωσσών τους που έμοιαζαν με "βαρ-βαρ".
Οι βάρβαροι είχαν συγκροτήσει τις δικές τους κοινωνίες και ήταν πολύ καλοί τεχνίτες, αλλά οι Ρωμαίοι, επειδή ο τρόπος ζωής τους διέφερε ριζικά από εκείνο των βαρβάρων, τους θεωρούσαν αγρίους και απολίτιστους. Σε καιρούς ειρήνης, υπήρχε επαφή και εμπόριο ανάμεσα στους Ρωμαίους και στους γειτονικούς τους λαούς. Όμως η αυτοκρατορία αποδυναμώνεται και μαζί της αποδυναμώνονται και τα σύνορά της. Οι Γότθοι έκαναν επιδρομές ως το Αιγαίο μέχρι το 269 μ.Χ. που ηττήθηκαν σε μάχη κοντά στη Ναϊσσό. Οι Φράγκοι έφτασαν μέχρι τις ακτές της Ισπανίας, ενώ στην Ανατολή οι Πέρσες αρχίζουν να προελαύνουν και το 260 μ.Χ. αιχμαλωτίζουν τον αυτοκράτορα Βαλεριανό, μετά από μία καταστροφική ήττα των Ρωμαίων. Μεταξύ 268 μ.Χ. και 270 μ.Χ. η σύμμαχος της Ρώμης στην ανατολή και βασίλισσα της Παλμύρας, Ζηνοβία, θα φτιάξει ένα εφήμερο κράτος με αρκετές ρωμαϊκές επαρχίες, μέχρι να σταλεί στρατός να την αντιμετωπίσει.
Αυτήν την εποχή, οι αυτοκράτορες είναι στρατιωτικοί που ανεβαίνουν στην εξουσία με τη δύναμη του στρατού που διοικεί ο καθένας, ενώ η Σύγκλητος βλέπει τη δύναμή της να περιορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι περισσότεροι αυτοκράτορες, τώρα, κατάγονται από τις επαρχίες και δεν έχουν ουσιαστικούς δεσμούς με τη Ρώμη, και από αυτούς πάρα πολλοί ήταν από την Ιλλυρία: γι’ αυτό, αυτή η περίοδος (235 μ.Χ. - 284 μ.Χ.) ονομάζεται περίοδος των Ιλλυριών αυτοκρατόρων.
Το 284 ανέρχεται στο θρόνο ένας στρατιωτικός από την Ιλλυρία, ο Διοκλητιανός, και αντιλαμβάνεται ότι η αυτοκρατορία είναι πολύ μεγάλη για να διοικείται από έναν άνθρωπο. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα εγκαινιάζει το σύστημα των τετραρχιών. Η αυτοκρατορία χωρίζεται σε τέσσερα τμήματα:
• Μικρά Ασία, Συρία, Αίγυπτος, Θράκη, που διοικεί ένας αύγουστος
• Βαλκάνια, που διοικεί ένας καίσαρ
• Ιταλία, Ιλλυρία και Αφρική που διοικεί ένας αύγουστος
• Γαλλία, Ισπανία και Βρετανία που διοικεί ένας καίσαρας
Ακόμη, χωρίζει τις παλαιές επαρχίες σε πολλές μικρότερες για να διοικούνται καλύτερα. Έτσι τα προβλήματα σε κάθε περιοχή λύνονταν ευκολότερα και γρηγορότερα, ενώ υπήρχε πάντα στρατός εκεί κοντά για να αντιμετωπίσει τυχόν εισβολείς. Το σύστημα λειτούργησε όσο ο Διοκλητιανός βρισκόταν στην εξουσία, ως ένας από τους Αυγούστους. Μόλις αποσύρθηκε, ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των διαφόρων τετραρχών, μέχρι η αυτοκρατορία να ενωθεί ξανά υπό έναν αυτοκράτορα, τον Μέγα Κωνσταντίνο το 324. Οι βάρβαροι, όμως, δεν είχαν εξουδετερωθεί και τους επόμενους δύο αιώνες θα συνέχιζαν να επιτίθενται με σφοδρότητα. Το 378, ο αυτοκράτορας Ουάλης σκοτώνεται στη μάχη της Αδριανούπολης μεταξύ Ρωμαίων και Βησιγότθων. Το 395, αρχηγός των Βησιγότθων γίνεται ένας πρώην αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, ο Αλάριχος, που τελικά το 410 θα τους οδηγήσει στη Ρώμη, την οποία κατέλαβαν και στη συνέχεια λεηλάτησαν για έξι ημέρες, προτού κατευθυνθούν στη νότια Γαλλία και την Ισπανία.
Το 410 είναι η χρονιά που οι ρωμαϊκές λεγεώνες αποχωρούν από τη Βρετανία και την αφήνουν στο έλεος των Σαξόνων, των Άγγλων και των Ιούτων από τα ανατολικά, και των Ιρλανδών Κελτών από τα δυτικά.
Αυτή την εποχή, ένας νέος λαός κάνει την εμφάνισή του, οι Ούννοι. Οι Ούννοι είναι τουρκικός λαός, συγγενής με τους Μογγόλους, και κατάφεραν να διασχίσουν τις στέπες και να νικήσουν Κινέζους, Πέρσες και πολλούς βαρβαρικούς λαούς. Δημιούργησαν ένα τεράστιο κράτος από το Ρήνο μέχρι τις στέπες της Ρωσίας και υπέταξαν πολλούς λαούς.
Ο σημαντικότερος αρχηγός τους ήταν ο Αττίλας. Με τον Αττίλα, οι Ούννοι φτάνουν στο απόγειο της δύναμής τους. Η ανατολική και η δυτική αυτοκρατορία του πληρώνουν τεράστια ποσά για την ασφάλειά τους και όλοι οι γύρω λαοί τον τρέμουν. Το 451, ο Αττίλας εισβάλει στη Γαλατία, όπου ένας συνασπισμός Ρωμαίων και Βησιγότθων και άλλων Γερμανών, υπό το στρατηγό Αέτιο, καταφέρνει να τον αναχαιτίσει στα Καταλαυνικά πεδία. Όμως, τον επόμενο χρόνο, ο Αττίλας εισβάλλει στην Ιταλία και, χωρίς κανείς να μπορεί να τον σταματήσει, κατευθύνεται προς τη Ρώμη. Όλα έδειχναν ότι η αιώνια πόλη θα καταστρεφόταν αλλά μετά από μία συνάντηση με τον πάπα και ίσως επειδή τα στρατεύματά του είχαν προσβληθεί από επιδημίες, ή και γιατί δεν ήθελε να αποκλειστεί στην Ιταλία, ο Αττίλας αποφασίζει να επιστρέψει στο στρατόπεδό του στην Ουγγαρία χωρίς να φτάσει στη Ρώμη. Το 453 μ.Χ. πεθαίνει και η αυτοκρατορία των Ούννων διαλύεται. Το 455 μ.Χ. οι Βάνδαλοι με αρχηγό το Γιζέριχο καταλαμβάνουν και, με τη σειρά τους, λεηλατούν τη Ρώμη.
Η επικράτηση του Χριστιανισμού
Ο Χριστιανισμός από τη στιγμή της γέννησης του άρχισε να εξαπλώνεται γρήγορα και η ενοποίηση της λεκάνης της Μεσογείου από τη Ρώμη βοήθησε πάρα πολύ γι' αυτό. Οι αυτοκράτορες, όμως, μαθαίνοντας τις ιδέες που πρέσβευε για ισότητα όλων των ανθρώπων, για το δικαίωμα των δούλων στην ελευθερία και για την μη αποδοχή της θεϊκής υπόστασης του αυτοκράτορα ξεκίνησαν διωγμούς εναντίον τους. Διωγμοί κατά των χριστιανών έλαβαν χώρα επί Νέρωνα για πρώτη φορά, και επί Διοκλητιανού για τελευταία. Το 313, ο Μέγας Κωνσταντίνος μαζί με το Λικίνιο εξέδωσαν το διάταγμα των Μεδιολάνων, που εγκαθιστούσε καθεστώς ανεξιθρησκίας σε όλη την αυτοκρατορία και άνοιγε το δρόμο στην εξάπλωση του χριστιανισμού.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που είδε ευνοϊκά την εξάπλωση του χριστιανισμού και που φρόντισε για την αύξηση της δύναμής του. Ο Κωνσταντίνος αποφασίζει ότι η ανανέωση που χρειαζόταν η αυτοκρατορία και η νέα θρησκεία που εξαπλωνόταν ταχύτατα είχαν ανάγκη από μία νέα πρωτεύουσα και το 330 μ.Χ. μετέφερε την έδρα της αυτοκρατορίας στην πόλη που εκείνος έκτισε, τη Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη. Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου, οι περισσότεροι αυτοκράτορες ήταν χριστιανοί, ή τουλάχιστον ήταν ευνοϊκοί απέναντι στο χριστιανισμό εκτός από τον Ιουλιανό (361-363) που προσπάθησε να σταματήσει την εξάπλωση του χριστιανισμού και να αναβιώσει την αρχαία ελληνική θρησκεία, προσπάθεια που εγκαταλείφθηκε μετά το θάνατό του σε εκστρατεία κατά των Περσών. Τελικά, ο Θεοδόσιος Α' αναγνώρισε το χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία του κράτους.
Οριστική διαίρεση (395 μ.Χ.) και κατάλυση της αυτοκρατορίας (476 μ.Χ.)
Το 395 μ.Χ. ο Μέγας Θεοδόσιος πέθανε και όρισε στη διαθήκη του τη διαίρεση της αυτοκρατορίας σε δύο τμήματα, ανατολικό και δυτικό.
Το δυτικό κομμάτι της (οι περιοχές από τη Βρετανία και την Ισπανία μέχρι το Ρήνο, την Ιλλυρία, την Μεγάλη Σύρτη και το Μαγκρέμπ) θα διοικούνταν από τον μεγαλύτερο γιο του, τον Ονώριο, ενώ το ανατολικό κομμάτι της, δηλαδή οι περιοχές από την Ιλλυρία και το Δούναβη ως την Αρμενία τη Συρία και την Αίγυπτο) από τον μικρότερο γιο του, Αρκάδιο. Αυτός ήταν και ο τελευταίος διαχωρισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το δυτικό μέρος, που έχανε ταχύτατα την μία μετά την άλλη τις επαρχίες του (Φράγκοι στη βόρειο Γαλλία, Βησιγότθοι στη νότιο Γαλλία και στην Ισπανία, Οστρογότθοι στην Ιλλυρία, Βάνδαλοι στην Αφρική, Άγγλοι, Σάξονες και Ιούτοι στη Βρετανία), καταλύθηκε τελικά το 476 μ.Χ. από τον Οδόακρο, αρχηγό των βαρβάρων μισθοφόρων των Ρωμαίων, ενώ το ανατολικό μέρος έζησε για χίλια χρόνια ακόμη ως η γνωστή Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας του δυτικού τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που η έδρα του από τη Ρώμη είχε μεταφερθεί στην πόλη Ραβένα της Ιταλίας, Ρωμύλος, με το υποτιμητικό παρωνύμιο αυγουστύλος από το αύγουστος, δεν πέθανε μαζί με την αυτοκρατορία του. Ο Οδόακρος του έδωσε μία βίλα στην Καμπανία και ένα ετήσιο εισόδημα μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 488 μ.Χ. ο αρχηγός των Οστρογότθων, Θευδέριχος, νίκησε τον Οδόακρο και κατάκτησε την Ιταλία.
Σε αντίθεση με το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας που καταλύθηκε και έπαυσε να υπάρχει, το ανατολικό τμήμα κατόρθωσε να επιζήσει των βαρβαρικών επιδρομών και, χωρίς να υπάρξει διακοπή και με συνέχεια στην αυτοκρατορική διαδοχή, συνέχισε να υπάρχει μέχρι την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από το οθωμανικό κράτος.
Μετά το 476 μ.Χ.
Παρόλο που το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καταλύθηκε το 476 και ο χαρακτήρας του ανατολικού τμήματος μεταβλήθηκε ουσιαστικά κατά το πέρασμα των αιώνων, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία συνέχισε να επηρεάζει για αιώνες την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Το ρωμαϊκό δίκαιο συνέχισε να χρησιμοποιείται από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες αλλά και από τους Γερμανούς ηγεμόνες της Δύσης. Η λατινική γλώσσα θεωρούνταν για αιώνες η γλώσσα των μορφωμένων ανθρώπων, ενώ η ρωμαϊκή αρχιτεκτονική και οδοποιία θαυμάζονται μέχρι σήμερα.
Για χίλια περίπου χρόνια οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους συνεχιστές και κληρονόμους του ρωμαϊκού μεγαλείου, ενώ οι ιδέες της οικουμενικότητας, της παγκόσμιας ενότητας και κυριαρχίας ήταν αρκετά ελκυστικές σε σειρά ηγεμόνων, όπως ο Καρλομάγνος και ο Όθων Α', που ονόμασαν τους εαυτούς τους αυτοκράτορες και στέφθηκαν από τον πάπα με αυτόν τον τίτλο. Η ίδια η Εκκλησία της Ρώμης διεκδίκησε ένα κομμάτι από την ακτινοβολία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι αξιοσημείωτο πως οι τίτλοι "τσάρος" για τη Ρωσία και "κάιζερ" για τη Γερμανία προέρχονται από το ρωμαϊκό "καίσαρας".

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 8:17 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Σύντομη Βιογραφία του Δανιήλ

Ο Δανιήλ είναι από τους "μεγάλους" προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν Ισραηλίτης και καταγόταν από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ (Δανιήλ 1:3-6). Σε νεαρή ηλικία μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα (Δανιήλ 1:4), το 605 π.Χ., και υπηρέτησε στην αυλή του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, όπου και ανατράφηκε. Ο προσωπάρχης του παλατιού του έδωσε το όνομα Βαλτάσαρ (Δανιήλ 1:7). Μετά από τριετή εκπαίδευση μαζί με τρεις φίλους του, τους Σεδράχ, Μισάχ και Αβδε-νεγώ ((Αβέδ-Νεγώ), τοποθετήθηκε σε ανώτερες θέσεις του παλατιού (Δανιήλ 1:5,18-19). Ο Δανιήλ ήταν πιστός στην εφαρμογή του Μωσαϊκού νόμου γι’ αυτό και ποτέ δεν έφαγε απ' τα φαγητά του βασιλιά καθώς προέρχονταν από θυσίες σε βαβυλωνιακούς θεούς (Δανιήλ 1:8-17).
Ο Δανιήλ από έφηβος είχε το χάρισμα της προφητείας, δοσμένο από το Θεό, και εξήγησε όνειρα του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ και των αξιωματούχων του (Δανιήλ 2:13-47, 4:1-30). Λόγω των χαρισμάτων τοποθετήθηκε διοικητής της Βαβυλώνας (Δανιήλ 2:48) και αργότερα ανέλαβε και άλλες κυβερνητικές θέσεις. Μετά την εξήγηση του ονείρου του τελευταίου Βαβυλώνιου βασιλιά Βαλτάσαρ, ανακηρύχθηκε ως ο τρίτος άρχοντας του βασιλείου (Δανιήλ 5:29).
Μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνας από τους Πέρσες και τους Μήδους, και την αναρρίχηση του Δαρείου στο θρόνο των Περσών, ο Δανιήλ έγινε ένας από τους τρεις επόπτες των αρχόντων της αυτοκρατορίας (Δανιήλ 6:2). Και παρόλο που είχε αποκτήσει τόσο μεγάλη θέση δεν έπαψε να πιστεύει στο Θεό, να ενδιαφέρεται για το λαό του, να προσεύχεται και να νηστεύει για τη συγχώρεση των αμαρτιών του (Δανιήλ 9:1-27, 10:2,3).
Η άνοδος του Δανιήλ στα υψηλότερα αξιώματα δημιούργησε φθόνο και αντιπάθειες προς το πρόσωπό του, μέχρι το σημείο να τον συκοφαντήσουν στο βασιλιά (Δανιήλ 6:5-16). Αποτέλεσμα ήταν ο βασιλιάς μετά από πιέσεις που δεχόταν να ρίξει το Δανιήλ σε λάκκο με λιοντάρια (Δανιήλ 6:17). Τότε όμως ο Θεός επενέβη, στέλνοντας άγγελο Του για να τον προστατεύσει (Εβραίους 11:33). Ο Δαρείος χάρηκε για τη σωτηρία του Δανιήλ (Δανιήλ 6:24) και διέταξε να ρίξουν στα λιοντάρια όλους όσους τον συκοφάντησαν (Δανιήλ 6:25).
Ο Δανιήλ είχε την ικανοποίηση να δει την επιστροφή των Ιουδαίων στην χώρα τους, λόγω όμως της προχωρημένης ηλικίας του δε μπόρεσε να μεταβεί στην Παλαιστίνη, η καρδιά του όμως ήταν πάντα μαζί τους (Δανιήλ 10:19). Και μετά την αναρρίχηση του Κύρου στο θρόνο, ο Δανιήλ εξακολούθησε να διατηρεί τα αξιώματά που είχε (Δανιήλ 1:21).
Η πίστη του Δανιήλ στο Θεό, ήταν παράδειγμα προς μίμηση και ως υπόδειγμα δικαιοσύνης (Εβραίους 11:33, Ιεζεκιήλ 14:14,20) και σοφίας (Ιεζεκιήλ 28:3). Πέθανε σε προχωρημένη ηλικία. Στην Παλαιά Διαθήκη, ένα από τα σπουδαιότερα προφητικά βιβλία είναι αυτό του Δανιήλ. Στο βιβλίο του υπάρχουν προφητείες μέχρι το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, τον καιρό της μεγάλης θλίψης και την ανάσταση των νεκρών (Δανιήλ κεφ. 12, Ματθαίος 24:15, Μάρκος 13:14).

Αλλά ας παρακολουθήσουμε τώρα το όνειρο του Δανιήλ, όπως αυτό περιγράφεται στο έβδομο κεφάλαιο του ομώνυμου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης:

ΔΑΝΙΗΛ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ

1 ΕΝ ἔτει πρώτῳ Βαλτάσαρ βασιλέως Χαλδαίων Δανιὴλ ἐνύπνιον εἶδε, καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ, καὶ τὸ ἐνύπνιον αὐτοῦ ἔγραψεν· 2 ἐγὼ Δανιὴλ ἐθεώρουν ἐν ὁράματί μου τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ οἱ τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ προσέβαλον εἰς τὴν θάλασσαν τὴν μεγάλην. 3 καὶ τέσσαρα θηρία μεγάλα ἀνέβαινον ἐκ τῆς θαλάσσης διαφέροντα ἀλλήλων. 4 τὸ πρῶτον ὡσεὶ λέαινα, καὶ πτερὰ αὐτῇ ὡσεὶ ἀετοῦ· ἐθεώρουν ἕως οὗ ἐξετίλη τὰ πτερὰ αὐτῆς, καὶ ἐξῄρθη ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ ποδῶν ἀνθρώπου ἐστάθη, καὶ καρδία ἀνθρώπου ἐδόθη αὐτῇ. 5 καὶ ἰδοὺ θηρίον δεύτερον ὅμοιον ἄρκῳ, καὶ εἰς μέρος ἓν ἐστάθη, καὶ τρεῖς πλευραὶ ἐν τῷ στόματι αὐτῆς ἀναμέσον τῶν ὀδόντων αὐτῆς, καὶ οὕτως ἔλεγον αὐτῇ· ἀνάστηθι, φάγε σάρκας πολλάς. 6 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον ἕτερον ὡσεὶ πάρδαλις, καὶ αὐτῇ πτερὰ τέσσαρα πετεινοῦ ὑπεράνω αὐτῆς, καὶ τέσσαρες κεφαλαὶ τῷ θηρίῳ, καὶ ἐξουσία ἐδόθη αὐτῇ. 7 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον τέταρτον φοβερὸν καὶ ἔκθαμβον καὶ ἰσχυρὸν περισσῶς, καὶ οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ μεγάλοι, ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει, καὶ αὐτὸ διάφορον περισσῶς παρὰ πάντα τὰ θηρία τὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ κέρατα δέκα αὐτῷ. 8 προσενόουν τοῖς κέρασιν αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ κέρας ἕτερον μικρὸν ἀνέβη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ τρία κέρατα τῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐξερριζώθη ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ὀφθαλμοὶ ὡσεὶ ὀφθαλμοὶ ἀνθρώπου ἐν τῷ κέρατι τούτῳ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα. 9 ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον·
10 ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν. 11 ἐθεώρουν τότε ἀπὸ φωνῆς τῶν λόγων τῶν μεγάλων, ὧν τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐλάλει, ἕως οὗ ἀνῃρέθη τὸ θηρίον καὶ ἀπώλετο, καὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ ἐδόθη εἰς καῦσιν πυρός. 12 καὶ τῶν λοιπῶν θηρίων μετεστάθη ἡ ἀρχή, καὶ μακρότης ζωῆς ἐδόθη αὐτοῖς ἕως καιροῦ καὶ καιροῦ. 13 ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. 14 καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται. ~ 15 Ἔφριξε τὸ πνεῦμά μου ἐν τῇ ἕξει μου, ἐγὼ Δανιήλ, καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς μου ἐτάρασσόν με. 16 καὶ προσῆλθον ἑνὶ τῶν ἑστηκότων καὶ τὴν ἀκρίβειαν ἐζήτουν παρ' αὐτοῦ μαθεῖν περὶ πάντων τούτων, καὶ εἶπέ μοι τὴν ἀκρίβειαν καὶ τὴν σύγκρισιν τῶν λόγων ἐγνώρισέ μοι· 17 ταῦτα τὰ θηρία τὰ μεγάλα τὰ τέσσαρα, τέσσαρες βασιλεῖαι ἀναστήσονται ἐπὶ τῆς γῆς, 18 αἳ ἀρθήσονται· καὶ παραλήψονται τὴν βασιλείαν ἅγιοι Ὑψίστου καὶ καθέξουσιν αὐτὴν ἕως αἰῶνος τῶν αἰώνων. 19 καὶ ἐζήτουν ἀκριβῶς περὶ τοῦ θηρίου τοῦ τετάρτου, ὅτι ἦν διαφέρον παρὰ πᾶν θηρίον, φοβερὸν περισσῶς, οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ καὶ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ. ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει·
20 καὶ περὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ τῶν δέκα τῶν ἐν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἑτέρου τοῦ ἀναβάντος καὶ ἐκτινάξαντος τῶν προτέρων τρία, κέρας ἐκεῖνο, ᾧ οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ ἡ ὅρασις αὐτοῦ μείζων τῶν λοιπῶν. 21 ἐθεώρουν καὶ τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐποίει πόλεμον μετὰ τῶν ἁγίων καὶ ἴσχυσε πρὸς αὐτούς, 22 ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιὸς ἡμερῶν καὶ τὸ κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ὁ καιρὸς ἔφθασε καὶ τὴν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι. 23 καὶ εἶπε· τὸ θηρίον τὸ τέταρτον, βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας καὶ καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει. 24 καὶ τὰ δέκα κέρατα αὐτοῦ, δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται, καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος, ὃς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τοὺς ἔμπροσθεν, καὶ τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει· 25 καὶ λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον. καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ. 26 καὶ τὸ κριτήριον καθίσει καὶ τὴν ἀρχὴν μεταστήσουσι τοῦ ἀφανίσαι καὶ τοῦ ἀπολέσαι ἕως τέλους. 27 καὶ ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μεγαλωσύνη τῶν βασιλέων τῶν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ἐδόθη ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος, καὶ πᾶσαι αἱ ἀρχαὶ αὐτῷ δουλεύσουσι καὶ ὑπακούσονται. 28 ἕως ὧδε τὸ πέρας τοῦ λόγου. ἐγὼ Δανιήλ, οἱ διαλογισμοί μου ἐπὶ πολὺ συνετάρασσόν με, καὶ ἡ μορφή μου ἠλλοιώθη ἐπ' ἐμοί, καὶ τὸ ρῆμα ἐν τῇ καρδίᾳ μου διετήρησα.

Ανιχνεύοντας την ιστορία βρίσκουμε ότι τον Ναβουχοδονόσορα διαδέχτηκε ο γιος του Αμίλ- Μαρδούκ ή Ουλαιμαραδάχ ή Ευϊαλμαρωδάχ (562-560 π.Χ.) και αυτόν ο Ναργαλασάρ (560-556 π.Χ.), ο οποίος ήταν γαμβρός επί θυγατρί του Ναβουχοδονόσορος και αυτόν τον διαδέχτηκε ο Λαμπασί Μαρδούκ (556 π.Χ.), ο οποίος μετά από βασιλεία εννιά μηνών δολοφονήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Ναβόννηδος ή Ναβονίδης (555-539 π.Χ.). Ο μεγαλύτερος γιος του Ναβονίδη, ο επονομαζόμενος Βαλτάσαρ, συμβασίλευσε μαζί του, κατά τα μακρά έτη της απουσίας του πατέρα του, ο οποίος βρίσκονταν στην Αραβική όαση Θαιμά (Τεϊμά), όπου είχε ανεγείρει και ανάκτορο. Ήταν και ο τελευταίος βασιλιάς του Βαβυλωνιακού κράτους. Στο βιβλίο του Δανιήλ αναφέρεται ως "γιος του Ναβουχοδονόσορ". Στην πραγματικότητα ήταν δισέγγονος του Ναβουχοδονόσορος, αλλά κατά τη συνήθεια όλοι οι απόγονοι του βασιλιά ή γενάρχη ονομάζονταν "γιοι".

Όπως αναφέρει το βιβλίο του Δανιήλ, ο τελευταίος είδε την όραση «ΕΝ ἔτει πρώτῳ Βαλτάσαρ βασιλέως Χαλδαίων». Δεν μπορούμε όμως να καθορίσουμε με ακρίβεια πότε ήταν το πρώτο έτος της συμβασιλείας του Βαλτάσαρ μετά του Ναβονίδου (Ιωήλ Γιαννακόπουλος). Κατά ορισμένους ερμηνευτές το έτος αυτό ήταν το 553 π.Χ. (The Hodder Bible Handbook), κατ’ άλλους το 552/551 π.Χ. (J. Baldwin) και κατ’ άλλους το 554 π.Χ. (The New Oxford Annotated Bible). Ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι την όραση αυτή ο Δανιήλ την είδε στο τέλος της ιστορίας της Βαβυλωνιακής μοναρχίας, κατ’ αντίθεση της οράσεως του Ναβουχοδονόσορος που κατατάσσεται στην αρχή της ιδίας μοναρχίας.

Για να συνεκτιμήσουμε όμως σωστά την όραση του Ναβουχοδονόσορος και την όραση του Δανιήλ, θα πρέπει να προσέξουμε τους στίχους 17 και 18 της παρούσης οράσεως. Προς τούτο δανειζόμαστε την ερμηνεία του Ν. Π. Βασιλειάδη του τόμου Κ’ της Π. Διαθήκης, εκδόσεως «ΣΩΤΗΡ»:

17 ταῦτα τὰ θηρία τὰ μεγάλα τὰ τέσσαρα, τέσσαρες βασιλεῖαι ἀναστήσονται ἐπὶ τῆς γῆς,
17 “Αυτά τα τέσσερα μεγάλα θηρία (μου είπεν) είναι τέσσερις βασιλείες, οι οποίες θα παρουσιασθούν αλληλοδιαδόχως εις την γην.
18 αἳ ἀρθήσονται· καὶ παραλήψονται τὴν βασιλείαν ἅγιοι Ὑψίστου καὶ καθέξουσιν αὐτὴν ἕως αἰῶνος τῶν αἰώνων.
18 Όμως αυτές θα εξαφανιστούν˙και εις την συνέχειαν θα λάβουν την βασιλείαν οι άγιοι (οι υπηρέται και λάτρεις, οι αγιασμένοι από την θείαν Χάριν, οι πιστοί) του Υψίστου Θεού και θα την κατέχουν εις τους απεράντους αιώνες των αιώνων.“

Το «αναστήσονται» βρίσκεται σε χρόνο Μέλλοντα Μέσης Φωνής και σημαίνει ότι θα παρουσιαστούν αλληλοδιαδόχως επί της γης.

Εφ’ όσον λοιπόν, αφ’ ενός ο Δανιήλ βρίσκεται χρονικά προς το τέλος της Βαβυλωνιακής μοναρχίας και αφ’ ετέρου τα θηρία (βασιλείες) δεν έχουν παρουσιαστεί ακόμα, όταν αυτός βλέπει την συγκεκριμένη όραση, αλλά θα παρουσιασθούν μελλοντικά, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το πρώτο θηρίο (βασιλεία) αποτελεί η μετέπειτα Μηδο-Περσική μοναρχία.

Απεικονίζοντας λοιπόν κατωτέρω, το όνειρο του Δανιήλ, με την εξήγηση του Αγγέλου και συσχετίζοντας το με το όνειρο του Ναβουχοδονόσορος, συμπεραίνουμε ότι:

α. Οι αργυροί βραχίονες, χείρες και στήθος του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορος, αντιστοιχίζονται με την λέαινα του Δανιήλ, η οποία συμβολίζει το Μηδο-Περσικό βασίλειο.
β. Οι χάλκινοι μηροί και κοιλία του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορος, αντιστοιχίζονται με την αρκούδα του Δανιήλ, η οποία συμβολίζει το Ελληνιστικό βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
γ. Οι σιδηρές κνήμες, μαζί με τα πόδια με τα δάχτυλα του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορος, αντιστοιχίζονται με την πάρδαλη του Δανιήλ, η οποία συμβολίζει το Ρωμαϊκό βασίλειο.
δ. Το τέταρτο θηρίο (βασιλεία) του Δανιήλ, δεν αντιστοιχίζεται με τίποτα, αποτελεί την έσχατη βασιλεία για την οποία έχουν μιλήσει πλήθος ερμηνευτών και η οποία θα μας απασχολήσει σε επόμενα κεφάλαια.

Να σημειώσουμε εδώ ότι, η ημετέρα ανωτέρω αναπτυχθείσα αντιστοίχηση των οράσεων Ναβουχοδονόσορος και Δανιήλ, έρχεται σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη πλήθος ερμηνευτών, που θέλουν το πρώτο θηρίο (βασιλεία) της οράσεως του Δανιήλ, να άρχεται από την Βαβυλωνιακή μοναρχία και να αντιστοιχίζεται με την χρυσή κεφαλή του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορος. Δεν θα σταθούμε όμως στην δικιά τους άποψη, αλλά στα αμέσως επόμενα τρία κεφάλαια θα εκθέσουμε την σωστή κατά την γνώμη μας, δικιά μας τεκμηρίωση.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 8:26 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Αρχίζοντας την τεκμηρίωση μας εκ του πρώτου θηρίου του Δανιήλ, παραθέτουμε το αρχαίο κείμενο:

« 4 τὸ πρῶτον ὡσεὶ λέαινα, καὶ πτερὰ αὐτῇ ὡσεὶ ἀετοῦ· ἐθεώρουν ἕως οὗ ἐξετίλη τὰ πτερὰ αὐτῆς, καὶ ἐξῄρθη ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ ποδῶν ἀνθρώπου ἐστάθη, καὶ καρδία ἀνθρώπου ἐδόθη αὐτῇ.»

μετά της συντόμου ερμηνείας του Ν. Π. Βασιλειάδη του τόμου Κ’ της Π. Διαθήκης, εκδόσεως «ΣΩΤΗΡ»:

«4 Το πρώτο θηρίον ωμοίαζε με λέαιναν, είχε δε πτερά, που έμοιαζαν με τα πτερά του αετού˙ παρατηρούσα με προσοχήν, μέχρις ότου τα πτερά της εμάδησαν και έπεσαν, εσηκώθη δε ορθία εις το έδαφος και εστάθη εις τα δύο πόδια της ως άνθρωπος· και εδώθη εις αυτήν καρδιά ανθρώπου.»

Απεικονίζοντας κατωτέρω την συγκεκριμένη όραση και εξετάζοντας αφ’ ενός τα λεγόμενα της Γραφής και αφ’ ετέρου την λέαινα ως ζώο, συγκρίνοντάς τα με την ιστορία του περσικού βασιλείου, παρατηρούμε ότι:

Από τα ανωτέρω ειρημένα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η συγκεκριμένη όραση ήταν άκρως συμβολική για την επακολουθήσασα Περσική μοναρχία.

Εκείνη όμως που καταπλήσσει είναι η επόμενη όραση του δευτέρου θηρίου.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 8:42 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Συνεχίζοντας την τεκμηρίωση μας με το δεύτερο θηρίο του Δανιήλ, παραθέτουμε το αρχαίο κείμενο:

«5 καὶ ἰδοὺ θηρίον δεύτερον ὅμοιον ἄρκῳ, καὶ εἰς μέρος ἓν ἐστάθη, καὶ τρεῖς πλευραὶ ἐν τῷ στόματι αὐτῆς ἀναμέσον τῶν ὀδόντων αὐτῆς, καὶ οὕτως ἔλεγον αὐτῇ· ἀνάστηθι, φάγε σάρκας πολλάς.»

μετά της συντόμου ερμηνείας του Ν. Π. Βασιλειάδη του τόμου Κ’ της Π. Διαθήκης, εκδόσεως «ΣΩΤΗΡ»:

«Και ιδού! Εφάνη εμπρός μου δεύτερον θηρίον, που ωμοίαζε με αρκούδα, η οποία εστάθη ορθία με το σώμα της να γέρνη προς το ένα μέρος˙ μέσα δε εις το στόμα της, μεταξύ των δοντιών της, είχε τρείς πλευρές (παΐδια) με κρέας˙ ακούστηκε δε μια φωνή, η οποία της έλεγε: “Σήκω, φάγε σάρκες πολλές”!»

Απεικονίζοντας κατωτέρω την συγκεκριμένη όραση και εξετάζοντας αφ’ ενός τα λεγόμενα της Γραφής και αφ’ ετέρου την αρκούδα ως ζώο, συγκρίνοντάς τα με την ιστορία του Ελληνιστικού βασιλείου που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος, παρατηρούμε ότι:

Από την ανωτέρω τεκμηρίωση της απόψεώς μας, περί του δευτέρου θηρίου της οράσεως του Δανιήλ, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η συγκεκριμένη όραση ήταν άκρως συμβολική της εκδηλωθείσας εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά της Περσικής αυτοκρατορίας και της μετέπειτα εγκαθιδρύσεως του Ελληνιστικού βασιλείου της ανατολής.

Καταπλήσσει επίσης η συμβολικότατα της οράσεως του τρίτου θηρίου του Δανιήλ, η οποία ακολουθεί.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 9:04 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΘΗΡΙΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Συνεχίζοντας την τεκμηρίωση μας με το τρίτο θηρίο του Δανιήλ, παραθέτουμε το αρχαίο κείμενο:

«6 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον ἕτερον ὡσεὶ πάρδαλις, καὶ αὐτῇ πτερὰ τέσσαρα πετεινοῦ ὑπεράνω αὐτῆς, καὶ τέσσαρες κεφαλαὶ τῷ θηρίῳ, καὶ ἐξουσία ἐδόθη αὐτῇ.»

μετά της συντόμου ερμηνείας του Ν. Π. Βασιλειάδη του τόμου Κ’ της Π. Διαθήκης, εκδόσεως «ΣΩΤΗΡ»:

«Έπειτα από αυτό παρατηρούσα με προσοχήν και έξαφνα, ιδού! Άλλο θηρίον παρουσιάσθη, το οποίο έμοιαζε με πάρδαλιν (το σαρκοβόρο αιλουροειδές θηλαστικόν θηρίον)˙ και εις τα πλευρά της ράχεώς της υπήρχαν τέσσερα πτερά πτηνού. Το θηρίον αυτό είχε τέσσερεις κεφαλές, εδόθιν δε εις την πάρδαλιν αυτήν μεγάλη εξουσία!».

Σ’ αυτό το σημείο να διατυπώσουμε την ένστασή μας σχετικά με το σημείο εκείνο της ανωτέρω ερμηνείας που λέγει: «εδόθιν δε εις την πάρδαλιν αυτήν μεγάλη εξουσία!». Η γνώμη μας είναι ότι η έκφραση «μεγάλη» δεν θα έπρεπε να υπάρχει αφ’ ενός διότι το αρχαίο κείμενο λέγει «καὶ ἐξουσία ἐδόθη αὐτῇ» και αφ’ ετέρου διότι «εξουσίαν μεγάλην» θα δοθεί εις το επτακέφαλον και δεκακέρατον θηρίον του αναβαίνοντος εκ της θαλάσσης, εις το δέκατον τρίτον (13ο) κεφάλαιο της Αποκαλύψεως του Ιωάννη, το οποίο θα ποιήσει πόλεμον μετά των αγίων του Θεού και θα νικήσει και διώξει αυτούς. Αυτό το θηρίο ταυτίζεται, όπως αργότερα θα αποδείξουμε, με το τέταρτο θηρίο της οράσεως του Δανιήλ.

Επανερχόμενοι εις το θέμα μας και απεικονίζοντας κατωτέρω την συγκεκριμένη όραση, εξετάζοντας αφ’ ενός τα λεγόμενα της Γραφής και αφ’ ετέρου την πάρδαλη ως ζώο, συγκρίνοντάς τα με την ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, παρατηρούμε ότι:

Ο ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Στη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας ελάχιστα κράτη άφησαν τόσο έντονα το αποτύπωμά τους όσο η ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. Μέσα από μια μακραίωνη διαδικασία η οποία διήρκεσε σχεδόν μια χιλιετία (750π.χ.-476μ.χ.) η ΡΩΜΗ μια ασήμαντη κωμόπολη στην πεδιάδα του ΛΑΤΙΟΥ μετατράπηκε σε κοσμοκράτειρα της Ευρώπης και της λεκάνης της Μεσογείου.

Ο ΡΩΜΑΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ήταν η φονικότερη μηχανή που υπήρχε στον αρχαίο κόσμο. Οι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες, έπειτα από μία περίοδο σκληρής εκπαίδευσης σε σχολές που ενσωμάτωναν μαθήματα μονομάχων, στέλνονταν σε μια από τις λεγεώνες που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του ρωμαϊκού στρατού.

Ο τυπικός λεγεωνάριος ήταν πολύ καλά οπλισμένος για την εποχή του. Τα όπλα μεγάλου βεληνεκούς που διέθετε ήταν τα δύο pila, βαριά δόρατα, μήκους 1,8 μέτρων με μεταλλική αιχμή (αρκετά σκληρή, ώστε να μπορεί να διαπεράσει θωράκιση) και στέλεχος μαλακό, ώστε να κάμπτεται αμέσως μετά την πρόσκρουση στο στόχο για να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον εχθρό.

Οι ρωμαίοι στρατιώτες πλησίαζαν τους αντιπάλους τους, ρίχνοντας πρώτα το pilum από απόσταση 15 μέτρων και ακολουθούσε η μάχη σώμα με σώμα. Εκεί ο λεγεωνάριος βασιζόταν στο φοβερό κοντό αμφίστομο ισπανικό σπαθί, το gladius, που από τους σύγχρονους ιστορικούς αποκαλείται συχνά ως "η κρεατομηχανή της αρχαιότητας", για τις εκπληκτικές δυνατότητές του στον ακρωτηριασμό ανθρωπίνων μελών.

Το σώμα του προστατευόταν από τον αρθρωτό θώρακα, που αποτελούσε χαρακτηριστικό στοιχείο του ατομικού εξοπλισμού του λεγεωνάριου κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. Αυτός αποτελείτο από 40 χαλύβδινα φύλλα, που ενώνονταν μεταξύ τους με ορειχάλκινους συνδέσμους, πόρπες και λουριά.

Το βάρος του θώρακα κυμαινόταν, ανάλογα με το πάχος του μετάλλου, από 5,5 έως 10 κιλά. Στο χέρι έφεραν την κόκκινη ορθογώνια κυρτή ασπίδα με το ορειχάλκινο μεσομφάλιο. Και το κεφάλι προστατευόταν από σιδερένιο κράνος με χαμηλές παραγναθίδες.

Κάθε άντρας στις πορείες που διένυε, μετέφερε ένα φόρτο βάρους 22 έως 27 κιλά, που περιελάμβανε (εκτός από τον οπλισμό) προμήθειες λίγων ημερών, σκεύη μαγειρικής, έναν πέλεκυ και σκαπανικά εργαλεία. Φορώντας ένα ζευγάρι από ανθεκτικά δερμάτινα σανδάλια (caligae) με καρφωμένες σόλες πάχους άνω του ενός εκατοστού, μπορούσε να πραγματοποιήσει με σχετική άνεση επίπονες πορείες, που έφταναν τα 37 χιλιόμετρα την ημέρα. Το σούρουπο έβρισκε τον λεγεωνάριο ν΄αφιερώνει 3 ή 4 ώρες στην κατασκευή ενός φρουρίου και στη συλλογή εφοδίων. Χωρίς αυτές τις ικανότητες κανένας άντρας δεν θα μπορούσε ν΄ανταπεξέλθει μέσα στο ρωμαϊκό στρατό.

Εκτός από το ισχυρό βαρύ πεζικό τους, οι Ρωμαίοι βασίζονταν για την επικράτησή τους στο πεδίο της μάχης και στο εξαίρετο πυροβολικό τους. Σε αντίθεση με τις βαριές πολιορκητικές μηχανές και τους καταπέλτες, χρησιμοποιούσαν τους σκορπιούς (μεγάλα τόξα), που εκτόξευαν βέλη με μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια σε αποστάσεις έως και 500 μέτρα. Το όπλο αυτό έλαβε το όνομά του από το θανατηφόρο κεντρί που έπληττε αιφνιδιαστικά τον εχθρό διαπερνώντας συχνά τη θωράκισή του.

Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε και την μεγάλη προσφορά του πολυμήχανου σώματος του ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ του Ρωμαϊκού στρατού.

Εδώ τελειώνει η τεκμηρίωση της απόψεως μας, επί των τριών πρώτων θηρίων του Δανιήλ και το ποιά τελικά βασίλεια (κοσμοκρατορίες) αυτά συμβολίζουν.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 9:28 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο

ΟΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΟΥ 3ου ΘΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Είναι απαραίτητο να αναφέρουμε ότι ορισμένοι των ερμηνευτών, θεωρούν την εποχή μας ως προέκταση της Ρωμαϊκής εποχής, δικαιολογώντας την άποψη αυτή λέγοντας ότι:

α. το Βυζάντιο που ακολούθησε ήταν η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία,

β. τα δυτικά ευρωπαϊκά κράτη που προκύψανε κατά τον Μεσαίωνα (5ος – 15ος αιώνας) ήταν απότοκα της αρχαίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,

γ. τα σημερινά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα Ρωμαϊκά ιδεώδη, αρχές και νόμους στηρίζονται.

Σύμφωνα λοιπόν με το ανωτέρω σκεπτικό η Ρωμαϊκή εποχή συνεχίζεται έως τις μέρες μας, υπό άλλο εξελιγμένο προσωπείο.

Οι ίδιοι ερμηνευτές θεωρούν επίσης ότι οι πόδες με τα δάκτυλα της οράσεως του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορος, οι οποίοι είναι εν μέρει από σίδερο και εν μέρει από όστρακο, συμβολίζουν τους χρόνους του Χριστιανικού σχίσματος μεταξύ των Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, την μετέπειτα εποχή του σχίσματος των Διαμαρτυρομένων από τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τέλος την Γαλλική Επανάσταση μετά την οποία εγκαθιδρύθηκε σχεδόν σ’ όλα τα έθνη το πολίτευμα της όποιας Δημοκρατίας, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η διαίρεση, διχογνωμία και μη συνοχή μεταξύ των ανθρώπων, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διαφορετικά και ασύνδετα υλικά των ποδιών του αγάλματος.

Κατ’ άλλους ερμηνευτές η ρωμαϊκή εποχή τελείωσε και όπως ισχυρίζονται μεσολαβούν μεταξύ του 3ου και 4ου θηρίου, «οι καιροί των εθνών και η απιστία του Ισραήλ (η οποία θα λήξει μετά το Γ΄ παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο)», τους οποίους ήδη διανύουμε.

Κατωτέρω απεικονίζονται οι επικρατούσες δύο θεωρίες:

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, είτε η Ρωμαϊκή εποχή σταμάτησε οριστικά το 324 μ.Χ. με την εμφάνιση της Χριστιανικής βασιλείας (Βυζάντιο), είτε συνεχίζεται μέχρι των ημερών μας, δύο είναι τα σίγουρα συμπέρασμα ότι:

α. το τέταρτο θηρίο του Δανιήλ δεν έχει πάρει την εξουσία ακόμα (ασχέτως εάν υπάρχει ήδη ή όχι) και

β. η σημερινή εποχή που είναι απότοκος ή συνέχεια της Ρωμαϊκής εποχής είναι παρακμάζουσα και με την ιστορική βεβαιότητα θα λέγαμε ότι οσονούπω βαίνει προς το τέλος της.

Σύμφωνα λοιπόν με τις ανωτέρω δύο θεωρίες, αφ’ ενός περί συνέχισης της Ρωμαϊκής εποχής έως των ημερών μας και αφ’ ετέρου περί παρείσφρησης μεταξύ του 3ου και 4ου θηρίου, του «καιρού των εθνών», διαπιστώνουμε ότι τα θηρία διαδέχονται το ένα το άλλο, σε ένα χωροχρονικό συνεχές και σε μια εξελισσόμενη διαδικασία.

Απεικονίζεται κατωτέρω το ανωτέρω συμπέρασμα:

Παρατηρούμε όμως ότι τα θηρία αλληλοκαλύπτονται σε κάποιο χρονικό διάστημα. Και αυτό είναι φυσικό διότι επί παραδείγματι, εν όσο υπήρχαν τα Ελληνικά βασίλεια της Ανατολής κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, οι Ρωμαίοι εδραιώνονταν ως λαός, μαχόμενοι με τον Πύρρο της Ηπείρου (280 π.Χ.), μαχόμενοι στον Α΄ Καρχηδονιακό πόλεμο (264 – 241 π.Χ.), μαχόμενοι με τον Φίλλιπο Ε΄ στις Κυνός Κεφαλές (197 π.Χ.) κ.ο.κ.

Διερωτώμεθα λοιπόν μήπως το θηρίο το τέταρτο υπάρχει ήδη και αναμένει να πάρει απλώς την μεγάλη εξουσία.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 9:49 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7ο

ΣΥΝΔΕΣΗ 7ΟΥ ΚΕΦ. ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΙ 13ΟΥ ΚΕΦ. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Αυτό που έκανε ιδιαιτέρα εντύπωση στο 7ο κεφάλαιο του Δανιήλ, ήταν ότι το θηρίο είχε δέκα κέρατα, τα οποία όπως του εξηγεί ο άγγελος είναι δέκα βασιλείς. Από αυτά τα δέκα κέρατα βγαίνει άλλον κέρας μικρόν, ξεριζώνοντας τρία από τα δέκα κέρατα. Αυτό το μικρόν κέρας έχει αφ’ ενός οφθαλμούς ως οφθαλμούς ανθρώπου και «ἡ ὅρασις αὐτοῦ μείζων τῶν λοιπῶν» (κεράτων) και αφ’ ετέρου στόμα «λαλοῦν μεγάλα».

Αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι «τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐποίει πόλεμον μετὰ τῶν ἁγίων καὶ ἴσχυσε πρὸς αὐτούς», όπως επίσης «λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον».

Ανησυχητικά όλα αυτά για μας τους χριστιανούς και μας καλούν σε εγρήγορση.

Αυτά όμως τα δέκα κέρατα αναφέρονται ξανά στην Αγία Γραφή και μας παραπέμπουν στο θηρίο εκ της θαλάσσης, του 13ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως του Ιωάννη.

Ας παρακολουθήσουμε τι λέει αυτό:

Κεφάλαιο Ιγ΄
ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

1 Καὶ ἐστάθην ἐπὶ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης· καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον, ἔχον κέρατα δέκα καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας. 2 καὶ τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην· 3 καὶ μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καὶ ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου. 4 καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· Τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ' αὐτοῦ; 5 καὶ ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ βλασφημίαν· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. 6 καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. 7 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος. 8 καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. 9 Εἴ τις ἔχει οὖς, ἀκουσάτω. 10 εἴ τις εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπάγει, εἰς αἰχμαλωσίαν ὑπάγει· εἴ τις ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτέννει, δεῖ αὐτὸν ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτανθῆναι. Ὧδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων.
11 Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς, καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων. 12 καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ πρώτου θηρίου πᾶσαν ποιεῖ ἐνώπιον αὐτοῦ. καὶ ποιεῖ τὴν γῆν καὶ τοὺς ἐν αὐτῇ κατοικοῦντας ἵνα προσκυνήσωσι τὸ θηρίον τὸ πρῶτον, οὗ ἐθεραπεύθη ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ. 13 καὶ ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. 14 καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε. 15 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκὼν τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. 16 καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. 18 Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς'.

Πολλοί των ερμηνευτών υποστηρίζουν ότι το πρώτο θηρίο το επτακέφαλο και δεκακέρατο εκ της θαλάσσης, θα είναι ο Αντίχριστος και ότι θα έχει και κάποιον «υπασπιστή» ή ψευδοπροφήτη, τον οποίον ταυτίζουν με το δεύτερο θηρίο το δικέρατο εκ της γης. Σ’ αυτό το συμπέρασμα οδηγούνται και από τα κάτωθι, μεταξύ άλλων, σημεία της Αποκαλύψεως:

α. «Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ἀκάθαρτα, ὡς οἱ βάτραχοι·» (Αποκ. 16:13)

β. «καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ' αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ.» (Αποκ. 19:20)

γ. «καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου, ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» (Αποκ. 20:10)

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε αυτήν την ερμηνεία και επιφυλασσόμαστε να αποδείξουμε τούτο αρχίζοντας από το παρόν κεφάλαιο και ολοκληρώνοντας προς το τέλος του όλου πονήματός μας.

Αλλά ας επανέλθουμε εις το πρώτο θηρίο το επτακέφαλο και δεκακέρατο εκ της θαλάσσης. Είναι ποτέ δυνατό να είναι αυτό ο αναμενόμενος Αντίχριστος, όταν συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος»;

Δηλαδή ως κατωτέρω:

Γνώμη μας είναι ότι ο Ιωάννης της Αποκαλύψεως μας παραπέμπει στο 7ο κεφάλαιο του Δανιήλ και μας λέει ότι το θηρίο εκ της θαλάσσης, θα έχει σώμα ταχύ και πολιπολιτισμικό όπως το 3ο θηρίο (πάρδαλη - Ρωμαϊκή αυτοκρατορία), θα έχει στόμα υπερήφανο όπως το 1ο θηρίο (λιοντάρι – Περσική αυτοκρατορία) και πόδια με νύχια μακριά, δυνατά και φονικά όπως το 2ο θηρίο (αρκούδα – Μ. Αλέξανδρος και Ελληνιστικοί χρόνοι. Δηλαδή με λίγα λόγια το θηρίο εκ της θαλάσσης του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, θα συγκεντρώνει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της εποχής των τριών πρώτων θηρίων (βασιλειών) της οράσεως του 7ου κεφαλαίου του Δανιήλ. Και αυτό είναι βέβαιο, διότι όπως είπαμε ανωτέρω τα θηρία διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα σε ένα χωροχρονικό συνεχές, σε μια εξελισσόμενη ιστορική διαδικασία. Η γνώση, η τεχνολογία και οτιδήποτε άλλο που θα κατέχει το 4ο θηρίο (βασιλεία) του Δανιήλ, θα είναι αποκύημα του παρελθόντος καιρού.

Το επτακέφαλο λοιπόν θηρίο εκ της θαλάσσης του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, θα έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής των τριών πρώτων θηρίων (βασιλειών) της οράσεως του 7ου κεφαλαίου του Δανιήλ.

Άρα από εδώ και πέρα όταν μιλάμε για το άγνωστο θηρίο του Δανιήλ, θα εννοούμε το γνωστό θηρίο του 13ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως.

Τώρα λοιπόν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Δανιήλ γιατί λέει «καὶ ἰδοὺ θηρίον τέταρτον φοβερὸν καὶ ἔκθαμβον καὶ ἰσχυρὸν περισσῶς, καὶ οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ μεγάλοι, ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει, καὶ αὐτὸ διάφορον περισσῶς παρὰ πάντα τὰ θηρία τὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ κέρατα δέκα αὐτῷ. 8 προσενόουν τοῖς κέρασιν αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ κέρας ἕτερον μικρὸν ἀνέβη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ τρία κέρατα τῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐξερριζώθη ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ὀφθαλμοὶ ὡσεὶ ὀφθαλμοὶ ἀνθρώπου ἐν τῷ κέρατι τούτῳ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα.» (Δαν.7:7-8].

Εδώ ο Δανιήλ μας περιγράφει ένα διαφορετικό και πιο φοβερό θηρίο από τα άλλα τρία προηγούμενα. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη όμως μας πληροφορεί για ότι δεν μας πληροφόρησε ο Δανιήλ. Όπως είπαμε και ανωτέρω, εκ των χαρακτηριστικών του θηρίου μας δίνει η Αποκάλυψη να καταλάβουμε ότι αυτό, ως τελευταίο που είναι, έχει κληρονομήσει χαρακτηριστικά των τριών πρώτων θηρίων.

Αλλά ο Δανιήλ μας δίνει και μια άλλη πληροφορία περί του 4ου θηρίου: «οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ καὶ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ. ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει» (Δαν.7:19). Εδώ ο Δανιήλ μας συνδέει το θηρίο και συγκεκριμένα τα όπλα αυτού (δόντια και νύχια), με το άγαλμα του Ναβουχοδονόσορος που αναφέρεται στο 2ο κεφάλαιο του βιβλίου του. Ουσιαστικά μας λέει ότι τα πολεμικά μέσα του εσχάτου 4ου θηρίου θα είναι αποκύημα της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής, διότι αυτές οι εποχές συμβολίζονται με χαλκό και σίδηρο αντίστοιχα.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 9:55 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8ο

ΣΥΝΔΕΣΗ 7ΟΥ ΚΕΦ. ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΙ 17ΟΥ ΚΕΦ. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

ΔΑΝΙΗΛ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ

1 ΕΝ ἔτει πρώτῳ Βαλτάσαρ βασιλέως Χαλδαίων Δανιὴλ ἐνύπνιον εἶδε, καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ, καὶ τὸ ἐνύπνιον αὐτοῦ ἔγραψεν· 2 ἐγὼ Δανιὴλ ἐθεώρουν ἐν ὁράματί μου τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ οἱ τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ προσέβαλον εἰς τὴν θάλασσαν τὴν μεγάλην. 3 καὶ τέσσαρα θηρία μεγάλα ἀνέβαινον ἐκ τῆς θαλάσσης διαφέροντα ἀλλήλων. 4 τὸ πρῶτον ὡσεὶ λέαινα, καὶ πτερὰ αὐτῇ ὡσεὶ ἀετοῦ· ἐθεώρουν ἕως οὗ ἐξετίλη τὰ πτερὰ αὐτῆς, καὶ ἐξῄρθη ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ ποδῶν ἀνθρώπου ἐστάθη, καὶ καρδία ἀνθρώπου ἐδόθη αὐτῇ. 5 καὶ ἰδοὺ θηρίον δεύτερον ὅμοιον ἄρκῳ, καὶ εἰς μέρος ἓν ἐστάθη, καὶ τρεῖς πλευραὶ ἐν τῷ στόματι αὐτῆς ἀναμέσον τῶν ὀδόντων αὐτῆς, καὶ οὕτως ἔλεγον αὐτῇ· ἀνάστηθι, φάγε σάρκας πολλάς. 6 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον ἕτερον ὡσεὶ πάρδαλις, καὶ αὐτῇ πτερὰ τέσσαρα πετεινοῦ ὑπεράνω αὐτῆς, καὶ τέσσαρες κεφαλαὶ τῷ θηρίῳ, καὶ ἐξουσία ἐδόθη αὐτῇ. 7 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον τέταρτον φοβερὸν καὶ ἔκθαμβον καὶ ἰσχυρὸν περισσῶς, καὶ οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ μεγάλοι, ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει, καὶ αὐτὸ διάφορον περισσῶς παρὰ πάντα τὰ θηρία τὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ κέρατα δέκα αὐτῷ. 8 προσενόουν τοῖς κέρασιν αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ κέρας ἕτερον μικρὸν ἀνέβη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ τρία κέρατα τῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐξερριζώθη ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ὀφθαλμοὶ ὡσεὶ ὀφθαλμοὶ ἀνθρώπου ἐν τῷ κέρατι τούτῳ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα. 9 ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον·
10 ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν. 11 ἐθεώρουν τότε ἀπὸ φωνῆς τῶν λόγων τῶν μεγάλων, ὧν τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐλάλει, ἕως οὗ ἀνῃρέθη τὸ θηρίον καὶ ἀπώλετο, καὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ ἐδόθη εἰς καῦσιν πυρός. 12 καὶ τῶν λοιπῶν θηρίων μετεστάθη ἡ ἀρχή, καὶ μακρότης ζωῆς ἐδόθη αὐτοῖς ἕως καιροῦ καὶ καιροῦ. 13 ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. 14 καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται. ~ 15 Ἔφριξε τὸ πνεῦμά μου ἐν τῇ ἕξει μου, ἐγὼ Δανιήλ, καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς μου ἐτάρασσόν με. 16 καὶ προσῆλθον ἑνὶ τῶν ἑστηκότων καὶ τὴν ἀκρίβειαν ἐζήτουν παρ' αὐτοῦ μαθεῖν περὶ πάντων τούτων, καὶ εἶπέ μοι τὴν ἀκρίβειαν καὶ τὴν σύγκρισιν τῶν λόγων ἐγνώρισέ μοι· 17 ταῦτα τὰ θηρία τὰ μεγάλα τὰ τέσσαρα, τέσσαρες βασιλεῖαι ἀναστήσονται ἐπὶ τῆς γῆς, 18 αἳ ἀρθήσονται· καὶ παραλήψονται τὴν βασιλείαν ἅγιοι Ὑψίστου καὶ καθέξουσιν αὐτὴν ἕως αἰῶνος τῶν αἰώνων. 19 καὶ ἐζήτουν ἀκριβῶς περὶ τοῦ θηρίου τοῦ τετάρτου, ὅτι ἦν διαφέρον παρὰ πᾶν θηρίον, φοβερὸν περισσῶς, οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ καὶ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ. ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει·
20 καὶ περὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ τῶν δέκα τῶν ἐν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἑτέρου τοῦ ἀναβάντος καὶ ἐκτινάξαντος τῶν προτέρων τρία, κέρας ἐκεῖνο, ᾧ οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ ἡ ὅρασις αὐτοῦ μείζων τῶν λοιπῶν. 21 ἐθεώρουν καὶ τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐποίει πόλεμον μετὰ τῶν ἁγίων καὶ ἴσχυσε πρὸς αὐτούς, 22 ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιὸς ἡμερῶν καὶ τὸ κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ὁ καιρὸς ἔφθασε καὶ τὴν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι. 23 καὶ εἶπε· τὸ θηρίον τὸ τέταρτον, βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας καὶ καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει. 24 καὶ τὰ δέκα κέρατα αὐτοῦ, δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται, καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος, ὃς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τοὺς ἔμπροσθεν, καὶ τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει· 25 καὶ λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον. καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ. 26 καὶ τὸ κριτήριον καθίσει καὶ τὴν ἀρχὴν μεταστήσουσι τοῦ ἀφανίσαι καὶ τοῦ ἀπολέσαι ἕως τέλους. 27 καὶ ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μεγαλωσύνη τῶν βασιλέων τῶν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ἐδόθη ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος, καὶ πᾶσαι αἱ ἀρχαὶ αὐτῷ δουλεύσουσι καὶ ὑπακούσονται. 28 ἕως ὧδε τὸ πέρας τοῦ λόγου. ἐγὼ Δανιήλ, οἱ διαλογισμοί μου ἐπὶ πολὺ συνετάρασσόν με, καὶ ἡ μορφή μου ἠλλοιώθη ἐπ' ἐμοί, καὶ τὸ ρῆμα ἐν τῇ καρδίᾳ μου διετήρησα.

Από τα ανωτέρω παρατηρούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του συγκεκριμένου κεφαλαίου αναφέρεται στο τέταρτο θηρίο. Τόση είναι η σπουδαιότητα που δίνει σ’ αυτό, ο προφήτης Δανιήλ. Και πώς άλλωστε να μην του δώσει τόση σημασία, αφού αυτό το θηρίο το τέταρτο «βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας καὶ καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει» όπως επίσης είναι «διαφέρον παρὰ πᾶν θηρίον, φοβερὸν περισσῶς, οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ καὶ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ. ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει»

Εδώ παρατηρούμε ότι το τέταρτο θηρίο αφ’ ενός ότι είναι φοβερό και διαφέρει από κάθε άλλο θηρίο και αφ’ ετέρου ότι έχει δόντια σιδερένια και νύχια χάλκινα. Τα υλικά όμως αυτά μας θυμίζουν το άγαλμα του ονείρου του Ναβουχοδονόσορος και συγκεκριμένα τα σιδερένια δόντια μας παραπέμπουν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (που συμβολίζονταν από τις σιδηρές κνήμες και πόδια με τα δάκτυλα) και οι χάλκινοι όνυχες στον Μέγα Αλέξανδρο και τους μετέπειτα από αυτόν Ελληνιστικούς χρόνους (που συμβολίζονταν από την χάλκινη κοιλία και μηρούς). Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι εφ’ όσον τα δόντια και τα νύχια είναι πολεμικά μέσα ενός θηρίου, τότε και αυτά τα πολεμικά μέσα της τέταρτης βασιλείας θα είναι αποκύημα και εξέλιξη των δύο προηγουμένων βασιλειών, δηλαδή της δεύτερης και της τρίτης ή αλλιώς των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων. Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε ότι τα έθνη που συμμετείχαν και επηρεάστηκαν περισσότερο σ’ αυτούς τους χρόνους, ήταν αυτά που βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο θάλασσα.

Σ’ αυτό το σημείο όμως θα πρέπει να μεταφερθούμε στο 17ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - Κεφάλαιο Ιζ΄

1 Καὶ ἦλθεν εἷς ἐκ τῶν ἑπτὰ ἀγγέλων τῶν ἐχόντων τὰς ἑπτὰ φιάλας, καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ λέγων· Δεῦρο, δείξω σοι τὸ κρίμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης τῆς καθημένης ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν, 2 μεθ' ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας. 3 καὶ ἀπήνεγκέ με εἰς ἔρημον ἐν πνεύματι. καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα. 4 καὶ ἡ γυνὴ ἦν περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας τῆς γῆς, 5 καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον, μυστήριον· Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς. 6 καὶ εἶδον τὴν γυναῖκα μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων Ἰησοῦ. καὶ ἐθαύμασα ἰδὼν αὐτὴν θαῦμα μέγα. 7 Καὶ εἶπέ μοι ὁ ἄγγελος· Διατί ἐθαύμασας; ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν, τοῦ ἔχοντος τὰς ἑπτὰ κεφαλὰς καὶ τὰ δέκα κέρατα. 8 Τὸ θηρίον ὃ εἶδες, ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν· καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται. 9 Ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν. αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη ἑπτὰ εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ' αὐτῶν, 10 καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἐστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθε, καὶ ὅταν ἔλθῃ, ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι. 11 καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστι, καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστι, καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει. 12 καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες δέκα βασιλεῖς εἰσιν, οἵτινες βασιλείαν οὔπω ἔλαβον, ἀλλ' ἐξουσίαν ὡς βασιλεῖς μίαν ὥραν λαμβάνουσι μετὰ τοῦ θηρίου. 13 οὗτοι μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ διδόασιν. 14 οὗτοι μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί. 15 Καὶ λέγει μοι· Τὰ ὕδατα ἃ εἶδες, οὗ ἡ πόρνη κάθηται, λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶ καὶ ἔθνη καὶ γλῶσσαι. 16 καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες καὶ τὸ θηρίον, οὗτοι μισήσουσι τὴν πόρνην, καὶ ἠρημωμένην ποιήσουσιν αὐτὴν καὶ γυμνήν, καὶ τὰς σάρκας αὐτῆς φάγονται, καὶ αὐτὴν κατακαύσουσιν ἐν πυρί. 17 ὁ γὰρ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν ποιῆσαι τὴν γνώμην αὐτοῦ, καὶ ποιῆσαι μίαν γνώμην καὶ δοῦναι τὴν βασιλείαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ, ἄχρι τελεσθῶσιν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ. 18 καὶ ἡ γυνὴ ἣν εἶδες ἔστιν ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ ἔχουσα βασιλείαν ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς γῆς.

Εδώ παρατηρούμε ότι μας αναφέρει κάποιο κόκκινο θηρίο επτακέφαλο και δεκακέρατο, διευκρινίζοντάς μας ο άγγελος ότι τα επτά κεφάλια του θηρίου «βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἐστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθε». Κατά τη γνώμη μας ο άγγελος εννοεί ότι υπήρξαν πέντε βασιλείες ή αυτοκρατορίες ή εποχές (όχι βέβαια πάνω σ’όλη τη γη, αλλά κοντά στο Ισραήλ, έτσι ώστε να επηρεάζουν την Ιστορία του), πριν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία είναι η έκτη και άρα υπάρχει το 95 μ.Χ. που γράφονταν η Αποκάλυψη και θα έρθει μία ακόμα, η εβδόμη.

Αυτές οι πέντε βασιλείες ή αυτοκρατορίες οι οποίες πέσανε έως το 95 μ.Χ. ήταν:

α. Η Αιγυπτιακή,
β. Η Ασσυριακή,
γ. Η Βαβυλωνιακή,
δ. Η Περσική και
ε. Η Ελληνιστική

Οι ανωτέρω έξη βασιλείες επηρέασαν έως το 95 μ.Χ. το λαό του Θεού. Άρα ψάχνουμε να βρούμε ποια θα είναι η έβδομη βασιλεία. Αλλά ας απεικονίσουμε και το θηρίο.

Αν συνδέσουμε τώρα αυτό το κεφάλαιο της Αποκάλυψης, με εκείνο το 7ο κεφάλαιο του Δανιήλ, που μιλά για τα τέσσερα θηρία που θα εμφανιστούν μετά την Βαβυλωνιακή βασιλεία, συμπεραίνουμε ότι αυτά τα δύο κεφάλαια σχετίζονται μεταξύ τους και μας δίνουν να καταλάβουμε ότι η Βαβυλωνιακή βασιλεία, κατά το τέλος της οποίας ο Δανιήλ είδε την όραση των τεσσάρων θηρίων που έμελε να παρουσιαστούν, είναι ο 3ος βασιλέας (ο οποίος έχει πέσει) από τους συνολικούς επτά που φέρει το κόκκινο θηρίο του 17ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης.

Άρα το 4ο θηρίο της οράσεως του 7ου κεφαλαίου του Δανιήλ, είναι η 7η βασιλεία (κεφάλι) του θηρίου του 17ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, η οποία αναμένεται να πάρει μεγάλη εξουσία. Τα πολεμικά μέσα της θα είναι αποκύημα, κληρονομικότητα, διαδοχή και εξέλιξη της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής έως τις μέρες μας, εποχής.

από **Admin** Κυρ Ιαν 03, 2016 10:30 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9ο

ΣΥΝΔΕΣΗ 13ου ΚΕΦ. ΚΑΙ 17ου ΚΕΦ. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - Κεφάλαιο Ιζ΄

1 Καὶ ἦλθεν εἷς ἐκ τῶν ἑπτὰ ἀγγέλων τῶν ἐχόντων τὰς ἑπτὰ φιάλας, καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ λέγων· Δεῦρο, δείξω σοι τὸ κρίμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης τῆς καθημένης ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν, 2 μεθ' ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας. 3 καὶ ἀπήνεγκέ με εἰς ἔρημον ἐν πνεύματι. καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα. 4 καὶ ἡ γυνὴ ἦν περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας τῆς γῆς, 5 καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον, μυστήριον· Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς. 6 καὶ εἶδον τὴν γυναῖκα μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων Ἰησοῦ. καὶ ἐθαύμασα ἰδὼν αὐτὴν θαῦμα μέγα. 7 Καὶ εἶπέ μοι ὁ ἄγγελος· Διατί ἐθαύμασας; ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν, τοῦ ἔχοντος τὰς ἑπτὰ κεφαλὰς καὶ τὰ δέκα κέρατα. 8 Τὸ θηρίον ὃ εἶδες, ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν· καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται. 9 Ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν. αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη ἑπτὰ εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ' αὐτῶν, 10 καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἐστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθε, καὶ ὅταν ἔλθῃ, ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι. 11 καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστι, καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστι, καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει. 12 καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες δέκα βασιλεῖς εἰσιν, οἵτινες βασιλείαν οὔπω ἔλαβον, ἀλλ' ἐξουσίαν ὡς βασιλεῖς μίαν ὥραν λαμβάνουσι μετὰ τοῦ θηρίου. 13 οὗτοι μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ διδόασιν. 14 οὗτοι μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί. 15 Καὶ λέγει μοι· Τὰ ὕδατα ἃ εἶδες, οὗ ἡ πόρνη κάθηται, λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶ καὶ ἔθνη καὶ γλῶσσαι. 16 καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες καὶ τὸ θηρίον, οὗτοι μισήσουσι τὴν πόρνην, καὶ ἠρημωμένην ποιήσουσιν αὐτὴν καὶ γυμνήν, καὶ τὰς σάρκας αὐτῆς φάγονται, καὶ αὐτὴν κατακαύσουσιν ἐν πυρί. 17 ὁ γὰρ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν ποιῆσαι τὴν γνώμην αὐτοῦ, καὶ ποιῆσαι μίαν γνώμην καὶ δοῦναι τὴν βασιλείαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ, ἄχρι τελεσθῶσιν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ. 18 καὶ ἡ γυνὴ ἣν εἶδες ἔστιν ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ ἔχουσα βασιλείαν ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς γῆς.

Τι παρατηρούμε εδώ; Το θηρίο αυτό είναι μεν επτακέφαλο και δεκακέρατο αλλά είναι κόκκινο και όχι παρδαλό (όπως η πάρδαλη), όπως το θηρίο του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης. Είναι λοιπόν ως κατωτέρω:

Το θηρίο λοιπόν αυτό είναι κόκκινο διότι ο Ιωάννης «εἶδον τὴν γυναῖκα», η οποία ήταν «καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον» και «μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων Ἰησοῦ». Αυτή η γυναίκα είναι, καθώς λέγει ο άγγελος στον Ιωάννη, η «πόρνη ἡ μεγάλη ἡ καθημένη ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν, μεθ' ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας» και επίσης είναι «περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας τῆς γῆς, καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον, μυστήριον· Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς». Αλλά παρακάτω ο άγγελος αναφέρει ότι «αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ» του θηρίου «ὄρη ἑπτὰ εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ' αὐτῶν». Τελειώνοντας ο άγγελος λέει στον Ιωάννη: «ἡ γυνὴ ἣν εἶδες ἔστιν ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ ἔχουσα βασιλείαν ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς γῆς».

Αυτό που εξάγεται από όλη την ανωτέρω περιγραφή είναι ότι η γυναίκα επί του θηρίου, συμβολίζει την πρωτεύουσα πόλη της μέλλουσας να έρθει 4ης βασιλείας (θηρίου) της οράσεως του Δανιήλ, και είναι η εσχάτη πόρνη Βαβυλών η μεγάλη, η οποία βρίσκεται επί επτά ορέων ή κατά την γνώμη μας λόφων (επτάλοφος).

Η γνώμη μας είναι ότι το θηρίο το επτακέφαλο και δεκακέρατο εκ της θαλάσσης, του 13ου κεφαλαίου είναι το ίδιο με το κόκκινο θηρίο το επτακέφαλο και δεκακέρατο του 17ου κεφαλαίου, με τη διαφορά ότι, από το χρώμα της πάρδαλης που είχε, γίνεται μετά κόκκινο, εξαιτίας του μεγάλου διωγμού που εξαπολύει κατά των χριστιανών.

Την άποψή μας αυτή περί ομοιότητας και ταύτισης των θηρίων του 13ου και 17ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, τεκμηριώνει και το γεγονός ότι αυτή γράφτηκε κατά τη διάρκεια του 3ου θηρίου του Δανιήλ (95 μ.Χ. – Ρωμαϊκή αυτοκρατορία) και αναφέρεται ΜΟΝΟ στο επόμενο και μοναδικό, 4ο θηρίο του Δανιήλ.

Συνεπώς μπορούμε τώρα να σχηματίσουμε την κάτωθι εικόνα:

Αντικαταστήσαμε δηλαδή το άγνωστο 4ο θηρίο του Δανιήλ, με το γνωστό πλέον θηρίο του 13ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως, όπως κατωτέρω:

Αλλά παρατηρούμε να αναφέρεται στο 17ο κεφάλαιο το εξής: «9 Ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν. αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη ἑπτὰ εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ' αὐτῶν, 10 καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἐστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθε, καὶ ὅταν ἔλθῃ, ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι. 11 καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστι, καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστι, καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει.»(Αποκ.17:9-11). Εδώ μας δηλώνεται ότι το θηρίο το οποίο «ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου» (Αποκ.17:8] θα παρουσιαστεί ως 8ος βασιλιάς, μετά την βασιλεία των επτά προηγουμένων. Επίσης μας δηλώνεται ότι ο 7ος βασιλιάς δεν έχει ακόμα έρθει, τουλάχιστον έως το 95 μ.Χ. Κι αυτό γιατί τότε που γράφονταν η Αποκάλυψη εβασίλευε ο 6ος βασιλιάς.

Άρα μετά την βασιλεία του 7ου βασιλέως που αναμένεται οσονούπω και η οποία ολίγο πρέπει να διαρκέσει (ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι) θα έχουμε την επικράτηση του 8ου και εσχάτου βασιλέως που δεν είναι κανείς άλλος, παρά ο αναμενόμενος Αντίχριστος, ο οποίος «ἐκ τῶν ἑπτά ἐστι», δηλαδή θα είναι αποκύημα των σωρευμένων αμαρτιών των επτά προηγουμένων βασιλέων.

από **Admin** Δευ Ιαν 04, 2016 7:04 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10ο

ΣΥΝΔΕΣΗ 11ου ΚΕΦ. ΚΑΙ 17ου ΚΕΦ. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - Κεφάλαιο Ια΄

1 Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· Ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· 2 καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. 3 καὶ δώσω τοῖς δυσὶ μάρτυσί μου, καὶ προφητεύσουσιν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. 4 οὗτοί εἰσιν αἱ δύο ἐλαῖαι καὶ αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς ἑστῶσαι. 5 καὶ εἴ τις αὐτοὺς θέλει ἀδικῆσαι, πῦρ ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ στόματος αὐτῶν καὶ κατεσθίει τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν· καὶ εἴ τις θελήσει αὐτοὺς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτὸν ἀποκτανθῆναι. 6 οὗτοι ἔχουσιν ἐξουσίαν τὸν οὐρανόν κλεῖσαι, ἵνα μὴ ὑετὸς βρέχῃ τὰς ἡμέρας τῆς προφητείας αὐτῶν, καὶ ἐξουσίαν ἔχουσιν ἐπὶ τῶν ὑδάτων στρέφειν αὐτὰ εἰς αἷμα καὶ πατάξαι τὴν γῆν ἐν πάσῃ πληγῇ, ὁσάκις ἐὰν θελήσωσι. 7 καὶ ὅταν τελέσωσι τὴν μαρτυρίαν αὐτῶν, τὸ θηρίον τὸ ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου ποιήσει μετ' αὐτῶν πόλεμον καὶ νικήσει αὐτοὺς καὶ ἀποκτενεῖ αὐτούς. 8 καὶ τὸ πτῶμα αὐτῶν ἐπὶ τῆς πλατείας τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἥτις καλεῖται πνευματικῶς Σόδομα καὶ Αἴγυπτος, ὅπου καὶ ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη. 9 καὶ βλέπουσιν ἐκ τῶν λαῶν καὶ φυλῶν καὶ γλωσσῶν καὶ ἐθνῶν τὸ πτῶμα αὐτῶν ἡμέρας τρεῖς καὶ ἥμισυ, καὶ τὰ πτώματα αὐτῶν οὐκ ἀφήσουσι τεθῆναι εἰς μνῆμα. 10 καὶ οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς χαίρουσιν ἐπ' αὐτοῖς, καὶ εὐφρανθήσονται καὶ δῶρα πέμψουσιν ἀλλήλοις, ὅτι οὗτοι οἱ δύο προφῆται ἐβασάνισαν τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. 11 καὶ μετὰ τὰς τρεῖς ἡμέρας καὶ ἥμισυ, πνεῦμα ζωῆς ἐκ τοῦ Θεοῦ εἰσῆλθεν εἰς αὐτούς, καὶ ἔστησαν ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτῶν, καὶ φόβος μέγας ἐπέπεσεν ἐπὶ τοὺς θεωροῦντας αὐτούς. 12 καὶ ἤκουσα φωνὴν μεγάλην ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν αὐτοῖς· Ἀνάβητε ὧδε. καὶ ἀνέβησαν εἰς τὸν οὐρανὸν ἐν τῇ νεφέλῃ, καὶ ἐθεώρησαν αὐτοὺς οἱ ἐχθροὶ αὐτῶν. 13 Καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐγένετο σεισμὸς μέγας, καὶ τὸ δέκατον τῆς πόλεως ἔπεσε, καὶ ἀπεκτάνθησαν ἐν τῷ σεισμῷ ὀνόματα ἀνθρώπων χιλιάδες ἑπτά, καὶ οἱ λοιποὶ ἔμφοβοι ἐγένοντο καὶ ἔδωκαν δόξαν τῷ Θεῷ τοῦ οὐρανοῦ. 14 Ἡ οὐαὶ ἡ δευτέρα ἀπῆλθεν· ἡ οὐαὶ ἡ τρίτη ἰδοὺ ἔρχεται ταχύ. 15 Καὶ ὁ ἕβδομος ἄγγελος ἐσάλπισε· καὶ ἐγένοντο φωναὶ μεγάλαι ἐν τῷ οὐρανῷ λέγουσαι· Ἐγένετο ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ, καὶ βασιλεύσει εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 16 καὶ οἱ εἴκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι οἱ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, οἳ κάθηνται ἐπὶ τοὺς θρόνους αὐτῶν, ἔπεσαν ἐπὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ 17 λέγοντες· Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὅτι εἴληφας τὴν δύναμίν σου τὴν μεγάλην καὶ ἐβασίλευσας, 18 καὶ τὰ ἔθνη ὠργίσθησαν, καὶ ἦλθεν ἡ ὀργή σου καὶ ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθῆναι καὶ δοῦναι τὸν μισθὸν τοῖς δούλοις σου τοῖς προφήταις καὶ τοῖς ἁγίοις τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά σου, τοῖς μικροῖς καὶ τοῖς μεγάλοις, καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν. 19 Καὶ ἠνοίγη ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὤφθη ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης Κυρίου ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ, καὶ ἐγένοντο ἀστραπαὶ καὶ φωναὶ καὶ βρονταὶ καὶ σεισμὸς καὶ χάλαζα μεγάλη.

Εδώ βλέπουμε λοιπόν ότι «τὸ θηρίον τὸ ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου», το οποίο αναφέρεται ξανά στο 17ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, θα «ποιήσει πόλεμον» με του Θεού «τοῖς δυσὶ μάρτυσι» (πιθανώς Ηλία και Ενώχ), οι οποίοι θα «προφητεύσουσιν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους», και θα «νικήσει αὐτοὺς καὶ ἀποκτενεῖ αὐτούς».

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι το θηρίο του 11ου κεφαλαίου είναι ίδιο με το θηρίο του 17ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, γιατί ανεβαίνουν και τα δύο από την άβυσσο.

από **Admin** Δευ Ιαν 04, 2016 7:13 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11ο

ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

ΣΥΝΔΕΣΗ 17ου ΚΕΦ. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΚΑΙ 7ου ΚΕΦ. ΔΑΝΙΗΛ

Όλα τα προειγούμενα κεφάλαια είχαν μια μακροσκοπική θεώρηση. Ας κάνουμε τώρα μια άλλη θεώρηση μικροσκοπική.

Ο άγγελος στο 17ο κεφάλαιο λέει στον Ιωάννη:

«τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες δέκα βασιλεῖς εἰσιν, οἵτινες βασιλείαν οὔπω ἔλαβον, ἀλλ' ἐξουσίαν ὡς βασιλεῖς μίαν ὥραν λαμβάνουσι μετὰ τοῦ θηρίου. 13 οὗτοι μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ διδόασιν. 14 οὗτοι μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί. 15 Καὶ λέγει μοι· Τὰ ὕδατα ἃ εἶδες, οὗ ἡ πόρνη κάθηται, λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶ καὶ ἔθνη καὶ γλῶσσαι. 16 καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες καὶ τὸ θηρίον, οὗτοι μισήσουσι τὴν πόρνην, καὶ ἠρημωμένην ποιήσουσιν αὐτὴν καὶ γυμνήν, καὶ τὰς σάρκας αὐτῆς φάγονται, καὶ αὐτὴν κατακαύσουσιν ἐν πυρί. 17 ὁ γὰρ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν ποιῆσαι τὴν γνώμην αὐτοῦ, καὶ ποιῆσαι μίαν γνώμην καὶ δοῦναι τὴν βασιλείαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ, ἄχρι τελεσθῶσιν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ. 18 καὶ ἡ γυνὴ ἣν εἶδες ἔστιν ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ ἔχουσα βασιλείαν ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς γῆς.»

Εδώ μας μεταφέρει στο απώτερο μέλλον, όπου δέκα κράτη (βασιλείς) θα πάρουν την εξουσία για μία ώρα, συμπράτοντας μεταξύ τους ώστε να έχουν μία γνώμη, μία δύναμη και μία εξουσία, αυτή του θηρίου. Και έτσι όπως θα είναι ενωμένοι θα πολεμήσουν κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (αρνίου).

Πώς θα γίνει αυτό μας το αναλύει το 7ο κεφάλαιο του Δανιήλ κατωτέρω:

ΔΑΝΙΗΛ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ

1 ΕΝ ἔτει πρώτῳ Βαλτάσαρ βασιλέως Χαλδαίων Δανιὴλ ἐνύπνιον εἶδε, καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ, καὶ τὸ ἐνύπνιον αὐτοῦ ἔγραψεν· 2 ἐγὼ Δανιὴλ ἐθεώρουν ἐν ὁράματί μου τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ οἱ τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ προσέβαλον εἰς τὴν θάλασσαν τὴν μεγάλην. 3 καὶ τέσσαρα θηρία μεγάλα ἀνέβαινον ἐκ τῆς θαλάσσης διαφέροντα ἀλλήλων. 4 τὸ πρῶτον ὡσεὶ λέαινα, καὶ πτερὰ αὐτῇ ὡσεὶ ἀετοῦ· ἐθεώρουν ἕως οὗ ἐξετίλη τὰ πτερὰ αὐτῆς, καὶ ἐξῄρθη ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ ποδῶν ἀνθρώπου ἐστάθη, καὶ καρδία ἀνθρώπου ἐδόθη αὐτῇ. 5 καὶ ἰδοὺ θηρίον δεύτερον ὅμοιον ἄρκῳ, καὶ εἰς μέρος ἓν ἐστάθη, καὶ τρεῖς πλευραὶ ἐν τῷ στόματι αὐτῆς ἀναμέσον τῶν ὀδόντων αὐτῆς, καὶ οὕτως ἔλεγον αὐτῇ· ἀνάστηθι, φάγε σάρκας πολλάς. 6 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον ἕτερον ὡσεὶ πάρδαλις, καὶ αὐτῇ πτερὰ τέσσαρα πετεινοῦ ὑπεράνω αὐτῆς, καὶ τέσσαρες κεφαλαὶ τῷ θηρίῳ, καὶ ἐξουσία ἐδόθη αὐτῇ. 7 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον τέταρτον φοβερὸν καὶ ἔκθαμβον καὶ ἰσχυρὸν περισσῶς, καὶ οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ μεγάλοι, ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει, καὶ αὐτὸ διάφορον περισσῶς παρὰ πάντα τὰ θηρία τὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ κέρατα δέκα αὐτῷ. 8 προσενόουν τοῖς κέρασιν αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ κέρας ἕτερον μικρὸν ἀνέβη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ τρία κέρατα τῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐξερριζώθη ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ὀφθαλμοὶ ὡσεὶ ὀφθαλμοὶ ἀνθρώπου ἐν τῷ κέρατι τούτῳ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα. 9 ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον·
10 ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· κριτήριον ἐκάθισε, καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν. 11 ἐθεώρουν τότε ἀπὸ φωνῆς τῶν λόγων τῶν μεγάλων, ὧν τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐλάλει, ἕως οὗ ἀνῃρέθη τὸ θηρίον καὶ ἀπώλετο, καὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ ἐδόθη εἰς καῦσιν πυρός. 12 καὶ τῶν λοιπῶν θηρίων μετεστάθη ἡ ἀρχή, καὶ μακρότης ζωῆς ἐδόθη αὐτοῖς ἕως καιροῦ καὶ καιροῦ. 13 ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. 14 καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται. ~ 15 Ἔφριξε τὸ πνεῦμά μου ἐν τῇ ἕξει μου, ἐγὼ Δανιήλ, καὶ αἱ ὁράσεις τῆς κεφαλῆς μου ἐτάρασσόν με. 16 καὶ προσῆλθον ἑνὶ τῶν ἑστηκότων καὶ τὴν ἀκρίβειαν ἐζήτουν παρ' αὐτοῦ μαθεῖν περὶ πάντων τούτων, καὶ εἶπέ μοι τὴν ἀκρίβειαν καὶ τὴν σύγκρισιν τῶν λόγων ἐγνώρισέ μοι· 17 ταῦτα τὰ θηρία τὰ μεγάλα τὰ τέσσαρα, τέσσαρες βασιλεῖαι ἀναστήσονται ἐπὶ τῆς γῆς, 18 αἳ ἀρθήσονται· καὶ παραλήψονται τὴν βασιλείαν ἅγιοι Ὑψίστου καὶ καθέξουσιν αὐτὴν ἕως αἰῶνος τῶν αἰώνων. 19 καὶ ἐζήτουν ἀκριβῶς περὶ τοῦ θηρίου τοῦ τετάρτου, ὅτι ἦν διαφέρον παρὰ πᾶν θηρίον, φοβερὸν περισσῶς, οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ καὶ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ. ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει· 20 καὶ περὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ τῶν δέκα τῶν ἐν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἑτέρου τοῦ ἀναβάντος καὶ ἐκτινάξαντος τῶν προτέρων τρία, κέρας ἐκεῖνο, ᾧ οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ ἡ ὅρασις αὐτοῦ μείζων τῶν λοιπῶν. 21 ἐθεώρουν καὶ τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐποίει πόλεμον μετὰ τῶν ἁγίων καὶ ἴσχυσε πρὸς αὐτούς, 22 ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιὸς ἡμερῶν καὶ τὸ κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ὁ καιρὸς ἔφθασε καὶ τὴν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι. 23 καὶ εἶπε· τὸ θηρίον τὸ τέταρτον, βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας καὶ καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει. 24 καὶ τὰ δέκα κέρατα αὐτοῦ, δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται, καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος, ὃς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τοὺς ἔμπροσθεν, καὶ τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει· 25 καὶ λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον. καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ. 26 καὶ τὸ κριτήριον καθίσει καὶ τὴν ἀρχὴν μεταστήσουσι τοῦ ἀφανίσαι καὶ τοῦ ἀπολέσαι ἕως τέλους. 27 καὶ ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μεγαλωσύνη τῶν βασιλέων τῶν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ἐδόθη ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος, καὶ πᾶσαι αἱ ἀρχαὶ αὐτῷ δουλεύσουσι καὶ ὑπακούσονται. 28 ἕως ὧδε τὸ πέρας τοῦ λόγου. ἐγὼ Δανιήλ, οἱ διαλογισμοί μου ἐπὶ πολὺ συνετάρασσόν με, καὶ ἡ μορφή μου ἠλλοιώθη ἐπ' ἐμοί, καὶ τὸ ρῆμα ἐν τῇ καρδίᾳ μου διετήρησα.

Εδώ παρατηρούμε ότι οι δέκα βασιλείς που θα συμπράξουν θα αναδείξουν στη συνέχεια τον 11ο βασιλέα (κέρας), ο οποίος θα είναι ο Αντίχριστος.

Το λεγόμενο λοιπόν ενδέκατο «κέρας μικρὸν», δηλαδή η βασιλεία του Αντιχρίστου, που στην αρχή θα είναι καλός και ταπεινός, το οποίο θα ανέβει «ἐν μέσῳ αὐτῶν» και «ὀπίσω αὐτῶν», δηλαδή ταυτόχρονα ενώ υπάρχουν οι δέκα και μετά την εξουσία των δέκα, θα κάνει πόλεμο με «τρία κέρατα» δηλαδή με τρία κράτη (βασιλείς) και θα τα ξεριζώσει με όλη τη σημασία της λέξεως. Θα απομείνουν λοιπόν επτά από αυτά που του δώσαν την εξουσία και αυτός θα είναι 8ος βασιλέας.

Αλλά 8ο βασιλέα ονομάζει παρακάτω το θηρίο, το 17ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, εξετάζοντας τα πράγματα μακροσκοπικά από την Αιγυπτιακή βασιλεία έως την άγνωστη εσχάτη εβδόμη βασιλεία: «9 Ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν. αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη ἑπτὰ εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ' αὐτῶν, 10 καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἐστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθε, καὶ ὅταν ἔλθῃ, ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι. 11 καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστι, καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστι, καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει.» (Αποκ. 17 : 9-11).

Εδώ λοιπόν ταυτίζει το θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο εδώ και πολλούς αιώνες με τον τελευταίο βασιλιά πρίν την συντέλεια, δηλαδή τον Αντίχριστο. Γιατί το κάνει αυτό; Επειδή το πρώτο επτακέφαλο και δεκακέρατο θηρίο, λίγο - λίγο, σιγά - σιγά στο διάβα των αιώνων (το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται) εκτρέφει την τελική Αντίχριστη βασιλεία.

Είτε μακροσκοπικά λοιπόν το δούμε το θέμα, είτε μικροσκοπικά, ο Αντίχριστος είναι 8ος. Απεικονίζουμε λοιπόν κατωτέρω, ότι συμβαίνει:

Μακροσκοπικά λοιπόν σκεπτόμενοι λέμε ότι ο Αντίχριστος στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, θα εμφανιστεί ως η εσχάτη 8η βασιλεία, ταυτιζόμενος πλήρως με το επτακέφαλο θηρίο, το οποίο ανέβαινε από την άβυσσο και που τελικά μπόρεσε να τον αναδείξει παγκόσμιο βασιλέα.

Μικροσκοπικά σκεπτόμενοι λέμε ότι ο Αντίχριστος στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, θα εμφανιστεί ως ο έσχατος 11ος βασιλέας (κέρας ἕτερον μικρὸν), ο οποίος θα πολεμήσει και θα εξαφανίσει τρεις εκ των δέκα βασιλέων που θα τον αναδείξουν, παραμένοντας έτσι πάλι 8ος βασιλέας.

από **Admin** Δευ Ιαν 04, 2016 7:19 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ο

ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ

ΠΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ Β΄ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Ας προσέξουμε το σημείο εκείνο που λέει ότι «Τὸ θηρίον ὃ εἶδες, ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου» όπως και το «τὸ θηρίον ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται». (Αποκ. 17:. Εδώ μας λέει ο άγγελος ότι το θηρίο υπήρχε πρίν το 95 μ.Χ. που έγραφε την Αποκάλυψη ο Ιωάννης και ότι εκείνη την εποχή του Ιωάννη έπαψε να υπάρχει, αλλά στο μέλλον (μέλλον για τον Ιωάννη και όχι για μας σήμερα το 2010 μ.Χ.), αφού ανέβαινε σιγά σιγά από την άβυσσο, κάποια στιγμή θα ξαναπαρουσιαζόνταν στο ιστορικό προσκήνιο.

Άρα λοιπόν το θηρίο υπήρχε και είναι γνωστό. Συνεπώς, το γνωστό θηρίο θα ξαναπαρουσιαστεί, αφού έχει διανύσει κάποια απόσταση (ιστορικό χρόνο), μέχρι να ξαναβγεί στην επιφάνεια (ιστορικό προσκήνιο).

Αλλά γιατί χάθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα; Τι ή ποιος το ανάγκασε να χαθεί;

Η γνώμη μας είναι ότι το θηρίο χάθηκε εξαιτίας της παρουσίας στη γη Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εξ’ αιτίας του Αγίου Πνεύματος που φώτισε το νου των ανθρώπων και αποκάλυψε την πλάνη της ειδωλολατρίας, στην οποία βρισκόταν μέχρι τότε όλη η ανθρωπότητα και με την οποία εξουσίαζε όλη την γη ο διάβολος.

Αυτή η παρουσία του Χριστού στη γη, κατάφερε στο θηρίο βαθύ τραύμα και γι’ αυτό όταν έμελε αυτό να ξανανέβει στο ιστορικό προσκήνιο, φαίνονταν «μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καὶ ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου» (Αποκ. 13:3).

Αλλά για να δούμε τι μας λέει ο απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή του:

Προς ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ Β’ - Κεφάλαιο β΄

1 Ἐρωτῶμεν δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, ὑπὲρ τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμῶν ἐπισυναγωγῆς ἐπ' αὐτόν, 2 εἰς τὸ μὴ ταχέως σαλευθῆναι ὑμᾶς ἀπὸ τοῦ νοὸς μηδὲ θροεῖσθαι μήτε διὰ πνεύματος μήτε διὰ λόγου μήτε δι' ἐπιστολῆς ὡς δι' ἡμῶν, ὡς ὅτι ἐνέστηκεν ἡ ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ. 3 μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, 4 ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἔστι Θεός. 5 Οὐ μνημονεύετε ὅτι ἔτι ὢν πρὸς ὑμᾶς ταῦτα ἔλεγον ὑμῖν; 6 καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε, εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ· 7 τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται· 8 καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ· 9 οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους 10 καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ' ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς· 11 καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, 12 ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ' εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ. 13 Ἡμεῖς δὲ ὀφείλομεν εὐχαριστεῖν τῷ Θεῷ πάντοτε περὶ ὑμῶν, ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι ὑπὸ Κυρίου, ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεὸς ἀπ' ἀρχῆς εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καὶ πίστει ἀληθείας, 14 εἰς ὃ ἐκάλεσεν ὑμᾶς διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἡμῶν εἰς περιποίησιν δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 15 Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν. 16 Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, 17 παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ ἀγαθῷ.

Εδώ ο απόστολος Παύλος μας λέει (όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε έχοντας υπόψη μας, όλα τα προαναφερθέντα κεφάλαια) ότι εάν δεν κρατηθούν οι χριστιανικές παραδόσεις (στιχ.15), τότε το μυστήριο της ανομίας, που ήδη από την εποχή εκείνη του αποστόλου, ενεργείται (στιχ.7), θα φέρει (σιγά σιγά) μέσω της αποστασίας των ανθρώπων (στιχ.3), το πρώτο θηρίο εκ της θαλάσσης, το οποίο είχε χαθεί στα βάθη της απύθμενης αβύσσου, εξ’ αιτίας της ελεύσεως του Ιησού Χριστού στη γη, έτσι ώστε να τους αναγκάσει (σιγά σιγά) να εκδιώξουν από μέσα τους την χριστιανική πίστη και το Άγιο Πνεύμα («το κατέχον») (στιχ.6) και να εκβάλουν τον Ιησού Χριστό («ο κατέχων») (στιχ.7) από τη θέση που αυτός κατέχει στις καρδιές των Χριστιανών, ως Θεάνθρωπος κι αληθινός Θεός, ώστε όταν παρουσιαστεί «ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα» (στιχ.4) ή το κατά τη γνώμη μας (όπως θα αποδείξουμε αργότερα) 2ο εκ της γης δικέρατο θηρίο, να εγκατασταθεί στην κενή αυτή θέση, ως νέος ανθρωπόθεος και ψεύτικος θεός, «ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἔστι Θεός» (στιχ.4).

Εφόσον λοιπόν, το πρώτο θηρίο εκ της θαλάσσης, το οποίο είχε χαθεί, φέρει το δεύτερο εκ της γης θηρίο, το τελευταίο από υποχρέωση προς το πρώτο θα πει σ’ αυτούς που κατοικούν στη γη να κάνουν εικόνα στο πρώτο θηρίο και να την προσκυνούν. (Αποκ. 13:12-15).

Έτσι λοιπόν πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στην αποκάλυψη των δύο θηρίων, του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης.

από **Admin** Δευ Ιαν 04, 2016 7:22 pm

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13ο

Η ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ

Επανερχόμενοι πάλι στη μεταξύ των 11ου, 13ου και 17ου κεφαλαίων της Αποκάλυψης σύγκριση, είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί το θηρίο που αποδείξαμε σε προηγούμενα κεφάλαια ότι είναι το ίδιο, βγαίνει πότε από τη θάλασσα και πότε από την άβυσσο. Βέβαια αυτά τα δύο έχουν ως κοινό σημείο το νερό. Άλλο όμως θάλασσα και άλλο άβυσσος. Η δεύτερη είναι απείρως βαθύτερη και σκοτεινότερη από την πρώτη.

Η γνώμη μας είναι ότι στο 11ο και 17ο κεφάλαιο ο Ιωάννης, θέλει να καταδείξει το θηρίο το οποίο είναι αποκύημα και προϊόν αιώνων πολλών, όσων και ο Σατάν εργάζεται το μυστήριον της ανομίας και έτσι δίνει μια χρονολογική έννοια στην άβυσσο. Επίσης θέλει να καταδείξη το αβυσσαλέο σκότος του ανθρώπινου νοός, πριν την εμφάνιση του Χριστού στη γη, κατά την οποία χύθηκε, εν δυνάμει βέβαια, άπλετο πνευματικό φως σ’ όλη την ανθρωπότητα.

Ενώ στο 13ο κεφάλαιο ο Ιωάννης μας μεταφέρει στην έσχατη εκείνη εποχή, όπου το ίδιο το θηρίο της αβύσσου θα έχει φτάσει στα επάνω φωτισμένα επιφανειακά νερά της αβύσσου και θα φαίνεται να ξεπροβάλει από αυτά. Εκείνα τα φωτισμένα επιφανειακά θαλάσσια νερά συμβολίζουν αφ’ ενός το τέλος της πνευματικής αβύσσου και αφ’ ετέρου την ολοκλήρωση του απολυτρωτικού έργου του Θεού.

Αλλά κατά την εσχάτη εκείνη εποχή, το 13ο κεφάλαιο αναφέρει δύο θηρία. Το πρώτο εκ της θαλάσσης και το δεύτερο εκ της γης. Το εκ της θαλάσσης το αναφέρει πρώτο αφ’ ενός γιατί θα είναι η γενεσιουργός αιτία της εμφάνισης του δευτέρου εκ της γης θηρίου και αφ’ ετέρου γιατί εκείνο εκ της θαλάσσης προέρχεται εκ της χρονολογικής αβύσσου και άρα προειγείται χρονικά του δευτέρου θηρίου.

Όπως έχουμε ξαναπεί πολλοί λένε ότι το δεύτερο θηρίο είναι ο υπασπιστής ή ψευδοπροφήτης του Αντιχρίστου. Εμείς όμως σας λέμε ότι είναι ο ίδιος ο Αντίχριστος. Και έχει δύο κέρατα διότι αυτά ζυμβολίζουν την πολιτική και θρησκευτική εξουσία που θα έχει. Αυτός θα είναι και πολιτικός άρχοντας ως βασιλεύς της εσχάτης βασιλείας, αλλά και θεός επί της γης, όπως υπεραιρώμενος θα διακυρήτει.

Στην ανωτέρω σκέψη οδηγούμαστε κι απ’ το γεγονός ότι, στο 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, το 2ο εκ της γης δικέρατο θηρίο (που εμείς ισχυριζόμαστε ότι είναι ο Αντίχριστος), αφ’ ενός έχοντας την εξουσία του 1ου θηρίου, λέγει στους κατοικούντας επί της γης, να κάνουν εικόνα στο 1ο θηρίο και να την προσκυνούν και αφ’ ετέρου «ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε» (Αποκ. 13:13-14).
Δηλαδή το 2ο εκ της γης δικέρατο θηρίο ποιεί σημεία μεγάλα ενώπιον του 1ου θηρίου. Μεταφερόμενοι τώρα στο 19ο κεφάλαιο και 20ο στίχο, βλέπουμε ότι λέει: «καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ' αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ». Δηλαδή εδώ ο Ψευδοπροφήτης αφ’ ενός ποιεί τα σημεία ενώπιον του θηρίου και αφ’ ετέρου πλανά αυτούς που προσκυνούν την εικόνα του θηρίου.

Το μόνο λοιπόν συμπέρασμα από τα ανωτέρω είναι, ότι ο Ψευδοπροφήτης ταυτίζεται με το 2ο εκ της γης δικέρατο θηρίο, διότι και ο πρώτος και το δεύτερο, αφ’ ενός ποιούν σημεία μεγάλα και αφ’ ετέρου πλανούν τους κατοικούντας στη γη λέγοντάς τους να φτιάξουν και να προσκυνούν την εικόνα του άλλου θηρίου, δηλαδή του 1ου επτακέφαλου και δεκακέρατου εκ της θαλάσσης.

Έτσι λοιπόν το 13ο κεφάλαιο μας μεταφέρει στην εσχάτη πραγματικότητα κατά την οποία η σατανική τριάδα κατ’ αντιθετικό παραλληλισμό της Αγίας Τριάδας θα είναι παρούσα.

Θα αναρωτηθεί όμως κανείς, για το ποια είναι αυτή η Σατανική τριάδα. Όχι βέβαια αυτή που αρχικώς αναφέραμε ότι πιστεύουν πλήθος ερμηνευτών, δηλαδή ο Σατάν, ο Αντίχριστος και ο «υπασπιστής» του ο Ψευδοπροφήτης.

Για να γίνουμε όμως ποιο συγκεκριμένοι, δεχόμαστε ότι ο Σατάν είναι αντίθετος και θα αντικαταστήσει τον Θεό Πατέρα. Δεχόμαστε επίσης ότι ο Αντίχριστος είναι αντίθετος και θα αντικαταστήσει το Υιό του Θεού, Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Δεν δεχόμαστε όμως με τίποτα, ότι το δεύτερο, όπως λένε πολλοί, εκ της γης δικέρατο θηρίο ή «υπασπιστής» ή Ψευδοπροφήτης του Αντιχρίστου, είναι αντίθετος του Αγίου Πνεύματος.

Εδώ είναι ένα από τα κρισιμότερα σημεία ερμηνείας ολόκληρης της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Αλλά για να κατανοήσει κανείς αυτό θα πρέπει να γνωρίσει τι είναι το Άγιο Πνεύμα και να έχει στο μυαλό του προς σύγκριση την άποψη των ερμηνευτών περί «υπασπιστή» ή Ψευδοπροφήτη, έτσι ώστε να την απορρίψει.

Ας δανειστούμε λοιπόν τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου για αυτόν τον σκοπό.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Μέγας

Για το Άγιο Πνεύμα

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Εισαγωγή: Στυλ. Παπαδόπουλος, Απόδοση: Βασ. Μουστάκης
Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Θ’
Προσδιοριστικές έννοιες για το Πνεύμα, σύμφωνες με τη διδασκαλία των Γραφών.

22. Ας εξετάσουμε τώρα και τι λογής είναι οι κοινές μας έννοιες για το Πνεύμα, που τις συνάξαμε γι' αυτό από τις Γραφές και τις κληρονομήσαμε από την άγραφη παράδοση των πατέρων.

Πρώτα λοιπόν, ποιος είναι που, ακούοντας τις ονομασίες του Πνεύματος, δεν νιώθει τον ψυχικό του κόσμο να υψώνεται και δεν πετά η σκέψη του προς την ανώτατη φύση; Γιατί Πνεύμα Θεού έχει ειπωθεί και «Πνεύμα της αληθείας, που από τον Πατέρα εκπορεύεται», «Πνεύμα ευθές», «Πνεύμα ηγεμονικό». «Πνεύμα άγιο» είναι η κύρια και ξεχωριστή του ονομασία, που βέβαια ταιριάζει σαν ονομασία σε κάθε τι το ασώματο και καθαρά άϋλο κι αμέριστο. Έτσι κι ο Κύριος, διδάσκοντας τη γυναίκα που θαρρούσε το Θεό προσκυνητό σε κάποιο τόπο, ότι το ασώματο δεν περιέχεται, λέει: «Πνεύμα είναι ο Θεός». Δεν είναι λοιπόν μπορετό, ακούοντας Πνεύμα, να τυπώσει κανείς μέσα στο νου του περιορισμένη φύση, που να υπόκειται σε μετατροπές κι αλλοιώσεις ή να είναι σε όλα όμοια με την κτίση. Αλλά, ανεβάζοντας πολύ ψηλά τους λογισμούς, είναι ανάγκη ν' αντιληφθεί κάποια ουσία νοερή, άπειρη σε δύναμη, απεριόριστη σε μέγεθος, αμέτρητη με χρόνους ή αιώνες, πάμπλουτη σε βιός αγαθών. Προς αυτό έχουν στραφεί όλα όσα χρειάζονται αγιασμό. Αυτό ποθούν όλα όσα ζουν με αρετή, σαν να ποτίζονται από την άνωθεν πνοή του και να βοηθούνται στο δικό τους και φυσικό σκοπό. Τελειοποιεί τα άλλα, το ίδιο όμως δεν έχει καμμιά έλλειψη. Δεν εξαρτά από πουθενά τη ζωή του, αλλά το ίδιο χορηγεί ζωή. Δεν μεγαλώνει με προσθήκες, αλλά είναι ανέκαθεν ολοκληρωμένο, στον εαυτό του θεμελιωμένο και παντού παρόν. Είναι η πηγή του αγιασμού, φως νοητό, παρέχοντας μες από τον εαυτό του σε κάθε λογικό ον ένα φως σαν άπλετο για την εύρεση της αλήθειας. Απρόσιτο κατά τη φύση. Αντιληπτό εξ αιτίας του ότι είναι αγαθό. Πλημμυρίζει τα πάντα με τη δύναμή του, αλλά μόνο οι άξιοι μετέχουν σ' αυτό. Και δεν μετέχουν κατά το ίδιο μέτρο, αλλά η ενέργειά του μοιράζεται ανάλογα προς την πίστη. Είναι απλό στην ουσία, ποικίλο όμως στις ενέργειες. Ολόκληρο είναι στον καθένα κι ολόκληρο παντού είναι. Μερίζεται δίχως να παθαίνει τίποτα και μετέχει κανείς σ' αυτό ολότελα. Συμβαίνει όπως με το ηλιοφώς. Η χάρη του φαίνεται να είναι παρούσα μονάχα σ' αυτόν που το απολαμβάνει, όμως συνάμα και πάνω στη γη και τη θάλασσα λάμπει και με τον αέρα είναι ανακατωμένο. Έτσι λοιπόν και το Πνεύμα. Στο καθένα απ' αυτά που το δέχονται σαν να είναι μονάχα παρόν, αδιάκοπα αφήνει τη χάρη του ολόκληρη σε όλα. Όσα μετέχουν σ' αυτό, το απολαμβάνουν όσο τους επιτρέπει η φύση τους κι όχι όσο εκείνο μπορεί.

23. Οικείωση δε του Πνεύματος από την ψυχή δεν είναι η τοπική προσέγγισή του -γιατί, πώς θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε σωματικά το ασώματο;- αλλά ο χωρισμός από τα πάθη που, προσθεμένα στην ψυχή σαν συνέπειες της αγάπης προς τη σάρκα, την αποξένωσαν από την οικειότητα του Θεού. Ποιος λοιπόν είναι ο μοναδικός τρόπος για να πλησιάσει κανείς τον Παράκλητο; Αφού καθαρθεί από την αισχρότητα που ντύθηκε με την κακία και ξαναγυρίσει στο φυσικό κάλλος κι αποδώσει σαν σε εικόνα βασιλική την αρχαία μορφή μες από την κάθαρσή της. Κι εκείνος, σαν ήλιος, αφού παραλάβει καθαρισμένο μάτι, θα σου δείξει στον εαυτό του την εΙκόνα του αοράτου. Κι έτσι, στο μακάριο θέαμα της εικόνας, θα δεις την ανείπωτη ομορφιά του αρχετύπου. Χάρη στο Πνεύμα, οι καρδιές φτερώνονται, χειραγωγούνται οι αδύναμοι, φθάνουν στον τελικό τους σκοπό όσοι προκόβουν. Αυτό, φωτίζοντας τους καθαρισμένους από κάθε κηλίδα, τους κάνει πνευματικούς, χάρη στην κοινωνία τους μαζί του. Κι όπως τα λαμπερά και διάφανα σώματα, σαν πέσει πάνω τους κάποια αχτίνα, γίνονται και τα ίδια περίλαμπρα και πηγάζουν από τον εαυτό τους άλλη φωταύγεια, έτσι κι οι πνευματοφόρες ψυχές. Αφού φωτισθούν από το Πνεύμα, γίνονται κι οι ίδιες πνευματικές και σ' άλλους τη χάρη αχτινοβολούν. Από εδώ προέρχεται η πρόγνωση των όσων μέλλουν να συμβούν, η κατανόηση των μυστηρίων, η αντίληψη των απόκρυφων, τα μοιράσματα των χαρισμάτων, η ουράνια ζωή, η συγκαταρίθμηση με τους αγγέλους, η ανεξάντλητη ευφροσύνη, η διαμονή μαζί με το Θεό, η ομοίωση με το Θεό και το ακρότατο από τα ποθητά, το να γίνει κανείς θεός.

Αυτές λοιπόν είναι οι έννοιες μας για το Άγιο Πνεύμα, που διδαχθήκαμε από τα ίδια τα λόγια του Πνεύματος να πιστεύουμε σχετικά με τη μεγαλωσύνη του και την αξία του και τα ενεργήματά του, λίγες ανάμεσα στις πολλές που θα παραθέταμε.

Αν δεν καταλάβατε λοιπόν από τα ανωτέρω ότι ο «υπασπιστής» ή Ψευδοπροφήτης του Αντιχρίστου, δεν ταιριάζει με την έννοια του Αγίου Πνεύματος, τότε να βοηθήσουμε ακόμα περισσότερο διατυπώνοντας ακολούθως τον ορισμό του «Σατανικού πνεύματος», γιατί αυτό είναι το αντίθετο του Αγίου Πνεύματος.
Σατανικό πνεύμα
Πρώτα λοιπόν, ποιος είναι που, ακούοντας τις ονομασίες του Σατανικού πνεύματος, δεν νιώθει τον ψυχικό του κόσμο να καταβαραθρώνεται και δεν πέφτει η σκέψη του προς την κατώτατη φύση; Γιατί Σατανικό πνεύμα έχει ειπωθεί και «Πνεύμα του ψεύδους, που από τον Σατάν εκπορεύεται», «Πνεύμα πλάγιο και όχι ευθές», «Πνεύμα δουλαγωγό». «Σατανικό πνεύμα» είναι η κύρια και ξεχωριστή του ονομασία, που βέβαια ταιριάζει σαν ονομασία σε κάθε τι το σωματικό και καθαρά υλικό και μεμερισμένο. Έτσι ο Κύριος, διδάσκοντας εμάς, λέει: «Πνεύμα είναι ο Σατάν». Δεν είναι λοιπόν μπορετό, ακούοντας Σατανικό πνεύμα, να τυπώσει κανείς μέσα στο νου του άπειρη φύση, που να μην υπόκειται σε μετατροπές κι αλλοιώσεις ή να μην είναι σε όλα όμοια με την κτίση. Αλλά, κατεβάζοντας πολύ χαμηλά τους λογισμούς, είναι ανάγκη ν' αντιληφθεί κάποια ουσία νοερή, πεπερασμένη σε δύναμη, περιορισμένη σε μέγεθος, μετρητή με χρόνους ή αιώνες, πάμπλουτη σε βιός κακών. Προς αυτό έχουν στραφεί όλα όσα χρειάζονται κολασμό. Αυτό ποθούν όλα όσα ζουν με πάθη, σαν να ποτίζονται από την άνωθεν πνοή του και να βοηθούνται στο δικό τους και παρά φύσην σκοπό. Δεν τελειοποιεί τίποτα, όπως το ίδιο είναι ατελές. Εξαρτά από κάπου τη ζωή του, και το ίδιο αφαιρεί ζωές. Μεγαλώνει με προσθήκες, αλλά είναι πάντα πεπερασμένο κι ατελές. Είναι η πηγή του κολασμού, σκότος νοητό, παρέχοντας μες από τον εαυτό του σε κάθε λογικό ον ένα σκότος άπλετο για την εύρεση του ψεύδους. Προσιτό κατά τη φύση. Αντιληπτό εξ αιτίας του ότι οι άνθρωποι έχουν πάθη. Πλημμυρίζει τα πάντα με τη δύναμή του, αλλά μόνο οι ανάξιοι μετέχουν σ' αυτό. Και δεν μετέχουν κατά το ίδιο μέτρο, αλλά η ενέργειά του μοιράζεται ανάλογα προς την πίστη. Είναι δαιδαλώδες στην ουσία, απλό όμως στις ενέργειες. Μέρος είναι στον καθένα και μέρος παντού είναι. Μερίζεται παθαίνοντας πολλά και μετέχει κανείς σ' αυτό εν μέρη. Έτσι λοιπόν, σε όσα μετέχουν στο Σατανικό πνεύμα, το δέχονται όσο τους επιτρέπει το πάθος τους κι όσο εκείνο μπορεί. Οικείωση δε του Σατανικού πνεύματος από την ψυχή είναι η τοπική προσέγγισή του, είναι ο χωρισμός από τις αρετές και τα Χριστιανικά ήθη , σαν συνέπεια της αγάπης προς τη σάρκα, την αποξενώσαν από την οικειότητα του Θεού. Ποιος λοιπόν είναι ο μοναδικός τρόπος για να πλησιάσει κανείς το Σατανικό πνεύμα; Αφού αποκτήσει την αισχρότητα που ντύθηκε με την κακία και ξαναγυρίσει στην προ Χριστού κατάσταση να αποδώσει σαν σε εικόνα δουλική την αρχαία μορφή, μες από την ακαθαρσία της. Κι έτσι, στο μακάβριο θέαμα της εικόνας, θα δεις την ανείπωτη ασχημοσύνη του πεπτοκώτος ανθρώπου. Χάρη στο Σατανικό πνεύμα, οι καρδιές αλυσοδένονται, χειραγωγούνται οι δυνατοί, φθάνουν στον τελικό τους σκοπό όσοι προκόβουν στο κακό. Αυτό, σκοτίζει τους ακαθάρτους με οποιαδήποτε κηλίδα, τους κάνει δαιμονικούς, χάρη στην κοινωνία τους μαζί του. Οι ψυχές αφού σκοτειστούν από το Σατανικό πνεύμα, γίνονται κι οι ίδιες σατανικές και σ' άλλους το δαιμονισμό αχτινοβολούν. Από αυτά όλα που λέμε προέρχεται η πρόγνωση των όσων μέλλουν να συμβούν, η κατανόηση του μυστηρίου της ανομίας, η αντίληψη των κρυφών και συνεσκιασμένων, τα μοιράσματα των δαιμονισμών, η καταχθόνια ζωή, η συγκαταρίθμηση με τα δαιμόνια, ο τριγμός των οδόντων, το ακοίμητο σκουλήκι, η γέενα του πυρός, η διαμονή μαζί με τα δαιμόνια, η ομοίωση με το Σατάν και το ακρότατο από τα απευκταία, το να μείνει κανείς έξω από τη βασιλεία του Θεού.

Αυτές λοιπόν είναι οι έννοιες μας για το Σατανικό πνεύμα.
Αν και πάλι δεν καταλάβατε ποιο είναι το αντίθετο του Αγίου Πνεύματος που θα προσπαθήσει να Το αντικαταστήσει στους έσχατους καιρούς, παραθέτουμε για βοήθεια τον κατωτέρω αντιθετικό παραλληλισμό:

Όπως λοιπόν το Άγιο Πνεύμα «το λαλήσαν δια των προφητών» προετοίμασε την οδό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έτσι και το σατανικό πνεύμα θα λαλήσει (εάν δε λαλεί ήδη) δια των ψευδοπροφητών για να προετοιμάσει την οδό του Αντιχρίστου.
Άξιο παρατήρησης επίσης είναι η καταγωγή των τριών αυτών συστατικών της σατανικής τριάδας. Ο δράκοντας, ο όφις ο αρχαίος που είναι διάβολος και σατανάς κατάγεται από τον ουρανό. Ο Αντίχριστος, που είναι το δεύτερο δικέρατο θηρίο του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, κατάγεται εκ της γης. Ενώ το αρχαίο πνεύμα «αθάνατο», που είναι το πρώτο επτακέφαλο θηρίο του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, κατάγεται εκ της θαλάσσης.
Έτσι αποκαλύφθηκε η σύνθεση της Σατανικής τριάδας, λύθηκε ο γρίφος των δύο θηρίων (εκ της θαλάσσης και εκ της γης) του 13ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως, δόθηκε το συγκεκριμένο όνομα του Αντιχρίστου ή Ψευδοπροφήτη στο δεύτερο θηρίο εκ της γης, αλλά δεν δόθηκε συγκεκριμένο όνομα στο πρώτο θηρίο εκ της θαλάσσης. Απλώς αρκεστήκαμε να το χαρακτηρίσουμε ειρωνικά βέβαια ως «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», διότι υπήρχε, εξέλειψε για κάποια χρονική περίοδο, αλλά σιγά σιγά θα ξαναεφανιστεί.
Για το τελευταίο ζητούμενο επιφυλασόμαστε να το αποκαλύψουμε σε επόμενο κεφάλαιο.
Συμπερασματικά λέμε ότι, στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας θα παρουσιαστεί η σατανική τριάδα κατά αντιθετικό παραλληλισμό της Αγίας Τριάδας, που θα έχει εξοβελιστεί και ξεχαστεί. Αυτή την σατανική τριάδα θα αποτελεί ο Σατάν ο οποίος είναι αντίθετος και θα αντικαταστήσει τον Θεό Πατέρα, ο Αντίχριστος ή Ψευδοπροφήτης ο οποίος θα είναι αντίθετος και θα αντικαταστήσει το Υιό του Θεού Κύριο ημών Ιησού Χριστό και το αρχαίο πνεύμα «αθάνατο» που θα είναι αντίθετο του Αγίου Πνεύματος.

από **Admin** Δευ Ιαν 04, 2016 7:27 pm

από **Admin** Δευ Ιαν 04, 2016 7:28 pm

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Απ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ